Laura, collera os zapatos a xogo co bolso para aquel vestido de tea cara mercados nunha oulet, cando escoitou xirar a chave na pechadura.
Sentiuno detrás, disposto a iniciar o ritual de macho dominante que vén de pasar a noite fóra.
-Anda, dime que me queres- soltoulle na caluga, atufando a alcool, súor e efluvios de muller allea, mentras intentaba sobala por debaixo do vestido.
Ela xirouse co zapato de tacón de agulla na man, como eficaz amuleto repelente, contra a embestida do vampiro
-Para min nunca te vestiches asi.
– Ti sempre me preferiches espida- respondeu lacónica mentras remataba de calzarse.
Agarrou o bolso, saíndo daquel tortuoso labirinto. Fóra, as raiolas daquela mañá de outono, envolvíana na suavidade da cachemira, mentres avanzaba ao compás da marcha triunfal que, sobre o pavimento, interpretaban os zapatos novos de tacón.