Toqueille as costas, era unha muller. Lémbrome que levaba un vestido azul e que as súas costas se achaban descubertas.
Achegueime a ela, nerviosa . O contacto das miñas mans na súa cintura fixo que polo meu corpo percorrese un fío de electricidade inexplicable. Era de pel tostada, con ollos verdes que chamaban á miña porta. Deixámonos levar, escondémonos entre as sabas e a nosa puridad desvaneceuse en lume. O frenesí rompeu todo o medo. As súas mans frías percorrían o meu corpo, cada recuncho explotaba en quentes lavas de paixón indefinibles. Os xemidos e a respiración marcaban o ritmo daquela inesquecible canción. Espertámonos abrazadas, envolvidas en cinzas, mergulladas nun baño de cómplices miradas.

– Como te chamas, pequeno sorriso de Amelie?, pregunteille acariñando as súas fazulas e percorrendo coas miñas frios dedos os seus ardentes beizos.
– Dime que me queres…
– Cómo?
– Todos me chaman Farah, Farah Ohoye