O primeiro encontro foi unha casualidade ou unha fatalidade, según como se mire.
Ías de presa, coma sempre, e bates cun coche.
No primeiro momento respiras ó apreciar que non te mancaches; o outro accidentado sae como un energúmeno, mais de súpeto muda, e vólvese un rapaz encantador; e moi atractivo, por certo.
Solucionado o tema burocrático e cada quen volta a súa vida cotiá.
O seguinte día soa o teléfono e era Brais, o mozo do accidente.
Comeza unha relación alucinante.
Ceas a luz das candeas,conversas teléfonicas ata as tantas, viaxes de lecer;
Ficas subida nunha nube de felicidade.
LA VIE EN ROSE.
Esa fin de semana foi ainda máis máxica se cabe.
O rematar de cear, mírate fixamente mentras deixa caer unha caixiña na túa man e prégache:
-Dime que me queres,
E ti , sin dubidalo berras:
-Si, si quérote sen reservas.
Esquecendo eses pequenos sinais presos na retina, nese intre preciso, abres a porta o abismo.