Leo sentada nunha cadeira de madeira de miña avoa no balcón. A música jazz soa, mentres o disco dá voltas e voltas coma unha espiral. Vinte e tres de setembro de 1962. Hoxe, vinte e tres de setembro de 1962. Benvidos todos á apocalipse. Silencio.

Máis silencio. Un silencio estraño. Un silencio que non é moi adoitable en Nova York. Un silencio que me percorre as veas e me produce un estremecemento veloz.
De súpeto, véxote a ti. A miña apocalipse. Abrázote, bícote e noto o pracer de sentir a túa pel rozando a miña. Agardábate dende había tempo cunha impaciencia fría e glacial, que me mecía amodo, moi amodo, e me aumentaba o pulso, e me roía as pálpebras do corazón. APOCALIPSE.

Sabía que tiña algo que dicir porque un latexo grande e quente fervía no seu interior espallando un mundo de cores e sons, de personaxes e historias que percorrían todas as súas arterias, que enchían os seus ollos e mesmo saían pola súa boca en forma de palabras nunca aprendidas, de paisaxes nunca vistas. Intentou sen éxito, acalar ese mundo interior, non darlle folgos ós que compoñian teorías sobre a súa saúde mental; pero xa non había cancelo que contivera aquela posesión viscosa, morna, a veces sutil e outras tumultuosa que a conducía a un estado de ebriedade absoluto.

Aquela mañá decidiu non loitar máis contra sí mesma e tímida colleu un papel e un lápiz e case tremendo abriulle as portas a todo aquello que vivía no seu interior e comenzou a escribir: dime que me queres…e eso foi sólo o principio.


Toqueille as costas, era unha muller. Lémbrome que levaba un vestido azul e que as súas costas se achaban descubertas.
Achegueime a ela, nerviosa . O contacto das miñas mans na súa cintura fixo que polo meu corpo percorrese un fío de electricidade inexplicable. Era de pel tostada, con ollos verdes que chamaban á miña porta. Deixámonos levar, escondémonos entre as sabas e a nosa puridad desvaneceuse en lume. O frenesí rompeu todo o medo. As súas mans frías percorrían o meu corpo, cada recuncho explotaba en quentes lavas de paixón indefinibles. Os xemidos e a respiración marcaban o ritmo daquela inesquecible canción. Espertámonos abrazadas, envolvidas en cinzas, mergulladas nun baño de cómplices miradas.

– Como te chamas, pequeno sorriso de Amelie?, pregunteille acariñando as súas fazulas e percorrendo coas miñas frios dedos os seus ardentes beizos.
– Dime que me queres…
– Cómo?
– Todos me chaman Farah, Farah Ohoye


Os ollos, no chan. As paredes, baleiras. Os libros, en caixas

e os pantasmas pendurando das vigas do teito.

A pel bicada durmindo no lixo, á beira dos camiños esgotados e os “dimequemequeres” nas cartas sen resposta.

Ela, sobrevoando o cuarto.

Dende a xanela, podo escoitar o mar. A súa raiba arrástrame, afoga os meus medos, para máis tarde devolverme ó areal a salvo dos seus reproches.

É ó lugar a onde volvo obsesivamente para atoparme contigo.

Dime que me queres, escribo na area mollada.

O salitre mantén a túa esencia sempre viva.

Un fogar sen portas, como ti me ensinaches, mamá.

A túa alma fai tempo que non está con nós.

Unha estrela de mar  sorrí con ollada complice.

Ela coñece o noso segredo.


O primeiro encontro foi unha casualidade ou unha fatalidade, según como se mire.

Ías de presa, coma sempre, e bates cun coche.

No primeiro momento respiras ó apreciar que non te mancaches; o outro accidentado sae como un energúmeno, mais de súpeto muda, e vólvese un rapaz encantador; e moi atractivo, por certo.

Solucionado o tema burocrático e cada quen volta a súa vida cotiá.

O seguinte día soa o teléfono e era Brais, o mozo do accidente.

Comeza unha relación alucinante.

Ceas a luz das candeas,conversas teléfonicas ata as tantas, viaxes de lecer;

Ficas subida nunha nube de felicidade.

LA VIE EN ROSE.

Esa fin de semana foi ainda máis máxica se cabe.

O rematar de cear, mírate fixamente mentras deixa caer unha caixiña na túa man e prégache:

-Dime que me queres,

E ti , sin dubidalo berras:

-Si, si  quérote sen reservas.

Esquecendo eses pequenos sinais presos na retina, nese intre preciso, abres a porta o abismo.


Os seus beizos tocáronse, levemente, desfacendo a timidez daquel catorce de abril. As sabas cheiraban a chama de amor, os corpos achábanse entrelazados nun iceberg de amarga paixón.

Alguén chama á porta, sobresáltanse. Ela chora, el rumoréalle algo e saca un papel do peto para darllo, acaríñaa e vaise.

Sempre fun unha tola da ortografía e da gramática. Como me doe ler un “ai moitos carravouxos haí” ou un “bou ha Orense”. Mais neste intre o que máis desexo é que a túa mensaxe de Whatsapp esté equivocada, errada, que sexas un patán e confundiras o lugar correcto onde colocar a coma. Só sinto ganas de correxirte e despois darche a resposta que tanto ansío que coñezas. Mais sei que tan só é a miña interpretación do teu pasotismo cara á miña persoa. Por moito que lea, relea, escriba e non me atreva a enviar, a túa mensaxe é moi clara : “Dime, que me queres?”

Mataría por borrar a túa coma e poder responder:  QUÉROTE.

Mais, finalmente, tras varios minutos dubidando, respondo:  Teño atascado o inodoro, cando podas ven botarlle un ollo. Grazas.


Ensíname…

Ensíname a quererte, a curar o meu corazón cuando pronuncias tales vocabúlos: monótonos, indiscretos.

Podo aprender baixo o paraugas do teu terso espírito. Podo mergullar ata o derradeiro poro da miña pel na túa vitalidade arrolladora e, afogar con tan voraz veleno a este  paradoxo adolescente.
Pero, Cómo facelo sen rachar, sen romper a túa alma e a miña  nun escuro abismo?
Ensíname. Só ensíname e dime que me queres.

O sol loce no fermoso ceo azul, corro e brinco polo sendeiro que percorre entre as frondosas árbores ata chegar o cume do monte. Dende aló enriba vense pequenos pobos espallados pola ladeira.

Séntome na herba verde e fresca salpicada de pequenas margaridas, mentres o vento me acaricia a face e xoga co meu pelo.

Cavilo que fermosa é a vida, dou grazas a Deus por a toparnos, só pensar en ti éncheme de ledicia, faime sentir viva.

Ti que me envolves ca túa luz, me colles da man e me arrastras a un mundo máxico. Ti que me bicas unha e outra vez mentres me susurras, – Dime que me queres, como se non souberas que te quero a morrer.

Miro o ceo salpicado de grandes nubes brancas, quedo pasmada cara elas, unha semella un Castelo, outra un corazón, e rio leda, semella que o amor está en todas partes.


Dime que me queres, veña. Dime que me queres! coma cando me partiches a boca e logo chorabas ao pedir perdón, ou coma cando me obrigabas a deitarme contigo naquelas noites que chegabas contento despois de saír por aí cos teus amiguiños, e eu aturaba o noxo de terte enriba de min, abafando co teu cheiro a alcol e tabaco rancio, calada soamente por non espertar á nena, e desexando que remataras dunha vez ou quedaras durmido.

Agora estás aí caladiño, xa non me dis nada. Papouche a lingua o gato? agora que xa non es quen de facerme máis dano, agora que xa non podes abrir a boca para enganarme de novo dicíndome que é a derradeira vez, que nos queres moito ás dúas, que non podes vivir sen nos, que se marcharamos serías capaz de calquera tolada. Xa non podes facernos mal, hoxe volvo a sentirme muller.

Despois do primeiro bico e deixándose levar pola candidez do romántico momento, ela mirouno aos ollos e dixo: “dime que me queres”. El obedeceu e contestou: “quéroche”.

Logo seguiu unha pregunta: “Canto? A resposta non se fixo de esperar: “Moito”. E converteuse en costume que ela fixese esa petición e el respondese o mesmo, ata o día que ela padeceu unha grave enfermidade e el, asustado ante a idea de perdela, cambiou a súa resposta e tras dicir “quéroche”, seguiu un “sempre”.

Agora ela estaba sentada fronte á cama, mirando como a vida del apagábase lentamente e, sufocando o pranto pediulle por última vez: “dime que me queres”. E el, con voz trémula, respondeu: “quéroche”. Canto?… A resposta del tardou un pouco máis pero fíxoa con maior vehemencia, exhalando o último alento: “eternamente”.


Penélope cambiou o continuo tictac do espertador que trouxo de Holanda por un aparello chino moito menos interesado no tempo. Aínda con menos interese, ao seu carón, Ulises agradecía o silencio.

A media mañá, a súa muller, erguía o peso dos dous. Heroicamente xuntos, cruzaban o corredor baixo a mirada das fotos dos fillos. Na cociña, Penélope tecía o almorzo xirando con coidado os envases cara a memoria de Ulises.

Almorzar xuntos, xantar, tomar a parva e que a tarde caia polo lados.

-E dime que me queres, Ulises?

E a mirada del adiantaba un si que se facía esperar.

Penélope abrazábao con forza e, con todo seu peso, tiraba de Ulises fóra da cociña. Cruzaban o corredor, onde as fotos dos fillos lle daban as costas unha a unha. Despois, deitábanse no silencio do cuarto.

Namentres Ulises xa durmía, Penélope aínda tiña que destecer os recordos.

Cando chegaches á nosa vida, tan pequena, engurrada e negra, revolucionáchela por completo. Con só 2 meses fuches arrancada da túa familia biolóxica. Só precisamos cruzar unha mirada para sentir que o noso era un amor para toda a vida. Cousiña petouta, veña a chorar polas noites, e nós, sen saber ben como calmarte. Consellos de expertos, moitos. Non meterte na nosa cama que logo ata os 10 anos non saes, non moito colo que logo te acostumas e non aprendes nin a camiñar soa. E agora, con xa 6 anos,  espertas paixóns e levantas miradas de quen aprecia a túa beleza exótica. Lista coma un allo, sabes usar esa ollada tristeira para acadar todo o que queres. Eu penso a cotío, “dime que me queres”, máis sei que dos teus belfos non sairán palabras humanas xamáis. Cun lambetón confórmome… É que so che falta falar, miña cadela.

Dime que me queres meu velliño.

Deixaches de ser meu pai  e convertícheste en meu fillo por esa enfermidade que lle chaman do esquecemento.

Mirábasnos a cara como si estiveras perdido.

Agora dende alí arriba axudanos s seguir vivindo

Eu a ti sí que te quero meu velliño, meu velliño…..

Estaba hoxe aquí, nesta punta da igrexa. Tiña vinte e un anos, e estaba moi nerviosa. Víao a el, na outra punta da capela, agardándome dende había tempo. Eu tamén o estivera agardando. O cura estaba ao seu carón, e souben que era o momento.
Camiñei cara a el, que me agardaba na outra punta. Agasallárame a VIDA, dérame a coñecer… Levabamos namorados dende os catorce anos. Coñecérao nas festas do pobo: era alto, guapo e moreno, fumaba e falaba cos seus amigos nunha esquina.
Comezamos a falar, a rir e ir á misa xuntos, ata que… Chegou ESTE día. Cando o cura rematou de predicar, pousou a súa man sobre a miña, agarroume pola cadeira coa outra man e os meus beizos rozaron os seus.

Nota: Este microrrelato preséntase “fóra de concurso” a petición da persoa que nolo enviou.


Xa llo dixeran había tempo, ia ser difícil dar con aquel corpo, ou co que quedaba del; pero dende ben pequena aparecíaselle en soños e bisbáballe con aquela voz agarimosa “venme buscar”. Non podía morrer sen tela nos seus brazos.

Noventa anos, con pouco aire xa nos foles, pero coa suficiente teimosía como para falarlles a cada  persoa da familia da barbarie, de como se criara sen unha nai docísima e de como tanto tempo despois seguía sen ter un sitio ao que levarlle flores.

A impaciencia bulíalle nas veas mentres a foxa de Sorga cuspía terra.

Individuo número sete: muller cun tiro no lóbulo frontal dereito, e o que parecen os restos do esqueleto dun feto de trinta e tantas semanas acaroado nos ósos da pelve. Entre as falanxes unha carteiriña cos restos dun cartón e letra infantil: “Dime que me queres”.  Nos beizos, un bico fosilizado pedindo xustiza.

Sentía o frío a morderlle na pel, naquelas mans súas tan pequenas. Os seus dedos estaban aferrados ó arco de madeira, que apuntaba cara o chan. Ela movíase con sixilo entre as gallas baixas das árbores, seguindo aquel rastro que parecía non ter fin. Pingas vermellas aquí e acolá, coma se dunha mensaxe sombría se tratasen.

Cando chegou a curva do río, viuno alí. A súa pelaxe negra, en contraste coa cor da neve sucia, que o enchía todo.

O lobo levantou a cabeza, pousando aqueles ollos tan verdes nela. Ensinando os dentes, avanzou cara a rapaza, deixando ver tras de si os restos da nena. Da súa irmá.

Ela afogou unha náusea.

As súas mans aferráronse máis forte no arco… ata que onde estaba o lobo, apareceu un rapaz.

—Dime que me queres —falou el, cunha voz ronca.

No corazón do amor da súa vida, ela disparou a frecha.


-Escoita Manuel.

-Que queres Lola?

-Dime que me queres.

-O que?

-Dime que me queres.

-Pero muller, estamos na misa. Fala baixo. A que ven iso agora?

-Levamos corenta e dous anos casados e coido que nunca mo dixeches.

-Estás a facer que me sinta avergoñado. Agora non. Ao saír falamos.

-Non. Ten que ser agora. Dime que me queres.

Primeira Carta do Apóstolo San Paulo aos Corintios…

-Está ben…saiamos ao atrio.

A luz daquela fría tarde de novembro esmorecía mentres a chuvia repenicaba no chan e o vento asubiaba. Os da funeraria xa tiñan todo preparado para meter a caixa da defunta no nicho. Lola non aguantou máis e rompeu a chorar.

-Quérote Lola, quérote moitísimo-,díxolle Manuel.

-Xa o sei meu ben. Pero a vida é tan curta, e custa tanto dicir o que sentimos…non quería que me pasara o mesmo cá defunta. Quería escoitarcho dicir.

Dime que me queres.Pero esta vez, se consecuente coas túas verbas, porque non terás máis oportunidades, terás que demostralo con feitos e deixar a un lado a túa ambición desmedida, xa que o teu tempo está a piques de esgotarse e non pareces darte conta.

Pero non te confundas, non serei eu quen se vaia, se non ti . 

A túa prepotencia, o teu egoísmo e insensibilidade trouxéronte ata aquí e provocaron o ultimato.

Aproveitácheste de min, abusando da miña xenerosidade e maltratándome  dunha maneira que non pareces ser consciente.

Poderíamos ter sido tan felices…

Vivir en total conexión, fundíndonos nun todo, respectándonos mutuamente e amándonos de maneira incondicional. Pero ti non o entendes.

Estou esgotada e non podo nin debo, seguir a soportarte por máis tempo.

De verdade que o sinto, pero terás que marcharte para sempre ,  ser humano.


Teño medo. Outra vez aquí, vendo esa lona decolorida de vacas pastando. Non entendo que sentido lle vén a colgar xusto aquí esto. Segues latexando? Eu quérote moitísimo, pola vida. Quixen e quero a tódolos teus irmáns.  Pero agora, sobre tódalas cousas, quérote a ti, meu pequerrecho. Ou pequerrecha.

– Helena Outeiriño? – si, eu. – faga pis neste bote e pase a consulta. Alá imos. Faime un sinal. Dime que me queres, que segues aí, mordeme un ril, que sei eu. Dime que queres que sexa a túa nai, que queres que che ensine o mundo, e que te arrole cada noite. -quitese a roupa de cintura para abaixo, colla unha saba e suba a padiola. Outra vez escarrancharse. Uns minutos de pánico, relaxando os músculos da miña pelvis, para que ese cacharro entre pola miña vaxina. Para verte. -embrión de 3mm. latido positivo. Non chore señora. Si que me queres…