Digan o que digan os meus fillos, fuches a única que soubo estar ao meu carón dende que morreu a Lola, despois de 30 anos casados. Que nos coñecésemos apenas unha semana despois do funeral, só foi cousa do fado.

Fixeches que non naufragase no cotián: Pasear, mercar o pan, a horta… E logo, cando comecei a ir de novo á taberna do Estorniño, alí ficabas fora, sostendo as súas olladas, agardando a que eu saíse. Non llo tomes a mal, a el tamén lle doeu a morte da Lola.

Apetéceche un pouco de auga? Aquí tes, fermosa. Lola tomaba sempre un vaso a media tarde, aínda que non tivese sede. Ai! se estivese aquí…A ver como lle explicabamos que agora ocupas ti o seu lugar na cama. A ela, co alérxica que era. Anda, non te anoxes, vén, deixa que te aloumiñe, cadeliña, vén e dime que me queres.

Dime que me queres mentres me desangro, dimo entre saloucos entrecortados, igual que mo dixeches a primeira vez, chorando arrepentido, agarrándote ás miñas mans como quen se aferra a un salvavidas. Lémbrame como rematei por chegar ata aquí, botada no chan da miña cociña, sen saber se vou ver outro día, sen saber que pasará cos meus nenos se morro. Dime que non foron os inquisitivos controis a miña presenza, as prohibicións, a autoritaria custodia da miña intimidade, os celos. Seica tiñas razón ao facerme sentir vergoña, sentirme merda, sentirme nada, saberme responsábel de facer as cousas mal, de espertar a túa face violenta. Veña, milhomes!, hai tempo que non o fas, dime que me queres, dimo unha vez máis para facerme por unha vez, por fin e para sempre, libre de non quererte, si, dimo antes de que o veleno da copa que bebes comece a corroerche as entrañas.

Dimo, se cadra, nunha lingua estranxeira, dende a fiestra que enmarca os cumes nevados, dende a rotunda comodidade dunha randeeira que viu forxar un home, labrar un futuro, armar unha familia.

Mírame fixamente aos ollos e dimo sen remendar as bágoas. Dimo dende a morriña que non mitigan os Alpes. Que ao pasar por aquelas lastradas rúas o eco che devolve o recendo das miñas pedras de San Lázaro; que aínda os teus ollos buscan autómatas a saia de Penamá; que as badaladas que petan na túa porta non son senón as que tantas veces escoitaches na túa igrexa de Santiago.

Dimo, agora si, na lingua que mamaches, a lingua cativa coa que contabas xogando ás agachadas, a dos berros espidos en San Bieito, a mesma coa que aprendiches a bicar no castelo. Dimo na túa verdadeira lingua. Dimo, alaricano errante, dime que me queres.