Non tiña a sensación de ir camiñando, senón de arrastrarse torturado polo cimbrar sibilante dunha xostra. Os seus pés descalzos ían levantado po, aló por onde pisaban. Seus queixumes esparexíanse sen eco alén das terras sen vida de Antela. Tras de si, coma un Moisés moderno, transitaba un rabaño de pezuños que ía desfacendo o antigo canle do Regueiro de Toubes, fendido e sedento pola seca, transformando en camiño de paso para as avetardas.

A calor evaporaba a suor antes de abandonar o seu corpo. Facía renxer os seus ollos e enchía de dificultades o transitar da saliva a través da gorxa.

Até que por fin, foi quen de albiscar o muro groso das Pioucas, enmarcado de amarelo e ocre, sen nada de verdello e sen restos de carballos con zume vermella.

Das súas augas bebeu, e todas os seus padecementos esvaecéronse. Mais cando andaba a dar voltas carrexando dúas pedras ás costas, unha intensa dor cebouse de socate coa súa testa.

―¡Abonda! ―preciso desta auga para regar.