Reméxese entre as sabas, loitando por se librar da colcha. El non está ao seu carón. Logo dun intre, distíngueo fronte á ventá.

—Vermello… NON!… Hai que cerralo xa…

Fala só; durmindo. Pásalle cando está estresado.

—Non ten puta idea… O coche… Si…

As cousas do traballo non o deixan nin de noite.

—Sopa… Claro… Non é moi nova?

Logo o silencio. A súa silueta na escuridade; coma unha estatua.

—Si… O memorando, que?… Branquiña… Pagácheslle ao Bruno?

Ela contén o alento, atenta. Hai algo estraño.

—DEUS… Espera que esperte… O palco… Vermello…

Unha nota disonante no caos dese discurso automático.

—Grava isto… DEUS… tan doce…

A súa voz colle un ton ansioso, repugnante. Ela treme.

—Tan nena… Os puros de Fabián?… Dáme o coitelo… Vermello…

Cala. Deitase. Logo esperta, coma sempre. Pregunta.

—Falei?

Ela non responde. Só aperta o seu ventre; a súa nena.