Cada noite espreito o teu bulir polo insomnio. Cada noite o mesmo desacougo, ás apalpadelas na procura de nada. E, por fin, podo verte.
Cando te achegas co cheiriño dese ramallo teu que procuraches no eido, sei que estás aí e escóitoche dicir con claridade “ quérote moito papá”.
Agora comprendo que de nada serviría esixirche un “Dime que me queres, pequecha”. Porque, daquela, a verba esixida esfarelaríase sen sentido na estrema dos teus beizos.
Os meus ollos opacos brillan cunha luz especial, unha e outra vez, ao escoitarte libremente a me falar.
– Quérote, papá.
– Acouga pequena, xa todo pasou. Sinto irme tan pronto. Eu tamén te quero.