Autorretrato

Como todos os días un de novembro, a morte senta falar comigo. Ten unha memoria incrible. Ela mira amante no fondo dos meus ollos verdes, como os da avoa materna a tecer e destecer trenzas no meu pelo cando nena. Pasa os dedos ósos entenrecidos a debuxar as miñas meixelas finas como as da nai do papá. Cólleme a man, tan frías, mentres as miñas bágoas esvaran contra o seu esqueleto seco de todos os porqués. Ela cheira a onde xacen todos os corpos nosos. A morte detense no meu ventre de concas conmovidas, o cordón umbilical do meu ó seu embigo.