– Dime que me queres Xoana, e caso contigo…

– Papá, son Lucía… Durme que é tarde…

Arroupou a seu pai mentres comprobaba que non conseguira que este pechara os seus ollos azuis para dar descanso a un longo día entre cambios de cueiros, loitas con culleres de puré e berros polos case frutuosos intentos de brincar por enriba das inútiles baldas de seguridade das beiras da cama.

Milleiros de enrugas abrigaban aquela mirada que comezara a perderse facía xa case cinco anos, cando o Alzheimer aparecera nas súas vidas coas maletas cheas de esquecemento e un plúmbeo cansazo sen tregua.

Pola mañá, os pequenos ollos de Luciano xa non se abriron. Invadiuna unha fonda sensación mesturada de tristura, baleiro e alivio culpable.

-Sabería precisar a hora do falecemento? – preguntoulle a médica mentres escribía no certificado

-A hora non… A data, 24 de Xuño de 1962.