Dende a xanela, podo escoitar o mar. A súa raiba arrástrame, afoga os meus medos, para máis tarde devolverme ó areal a salvo dos seus reproches.
É ó lugar a onde volvo obsesivamente para atoparme contigo.
Dime que me queres, escribo na area mollada.
O salitre mantén a túa esencia sempre viva.
Un fogar sen portas, como ti me ensinaches, mamá.
A túa alma fai tempo que non está con nós.
Unha estrela de mar sorrí con ollada complice.
Ela coñece o noso segredo.