O mencer atopábaos abrazados no leito que compartían cando as treboadas doblegaban árbores e desbordaban regueiros ou a xiada facía renxer  a codia da terra como pan torrado debaixo dos pes.

-Dime que me queres – dicialle el ocupando o leito da morte. Ela rozáballe os beizos cos seus antes de colocar a tapa. Despois poñía o molete sobre a cabeza, para amortiguar o peso, e botaba andar con aquela pesada carga ata onde agardaba o resto dos mortos vivintes.

Serafina era carregadora de cadaleitos. Mais desde facía uns anos  xa ninguén lle preguntaba pola esquela do defunto.  Abondaba con  observar as pegadas que deixaba nos camiños para saber se o cadaleito ía destinado a tragar o refugallo da morte, ou se o enchía a vida  do seu home, a quen tentaba arrincar  das feroces garras da carroña asasina, desde aquel verán do 36.

Laura, collera os zapatos a xogo co bolso para aquel vestido de  tea cara mercados nunha oulet, cando escoitou xirar a chave  na pechadura.

Sentiuno detrás, disposto a iniciar o ritual de macho dominante que vén de pasar a noite fóra.

-Anda, dime que me queres- soltoulle na caluga, atufando a  alcool, súor e efluvios de muller allea, mentras intentaba sobala por debaixo do vestido.

Ela xirouse co  zapato de tacón de agulla na man, como eficaz amuleto repelente, contra a embestida do vampiro

-Para min nunca te vestiches asi.

– Ti  sempre me  preferiches espida- respondeu lacónica  mentras remataba de calzarse.

Agarrou o bolso, saíndo daquel tortuoso labirinto. Fóra, as raiolas   daquela mañá de outono, envolvíana na suavidade da cachemira, mentres avanzaba ao compás da  marcha triunfal que, sobre o pavimento, interpretaban os zapatos novos de tacón.