Todos os días o mesmo; “- quérote moito filla”. Un día cando me deixou na escola, díxome: “- filla, dime que me queres”, “- tamen eu papá” dixenlle correndo cara a fila. Un enorme sorriso encheu a súa alargada cara. E sentiu como a calor dun raio de sol cruzaba o peito.

O domingo é o día máis especial da semana para min. É o día no que vou á aldea cos meus pais.

Ao chegar, ela está alí, sentadiña no seu sofá esperando que vaiamos a saudala, e para dicirme que eu son a súa nena guapa e a súa nena bonita.

A súa cara ilumínase ao verme e as súas palabras sempre emocionan ao meu corazón.

As súas mans suaves e cheas de engurras, acariñan a miña cara. Os seus ollos pequenos, humedecidos pola emoción, míranme cheos de admiración. Semella tan feliz comigo alí…

Pero o tempo pasa e eu non podo facer nada, so desfrutar deses momentos que estou con ela, que a fan e me fan tan feliz. Eu nunca deixo pasar a oportunidade de murmurarlle ao oído, “Dime que me queres bis”.

Quince anos xuntas. Dende que collías na palma da miña man. Toda unha vida.

A medida que percorríamos aquel último camiño, contigo no meu colo, sentindo como te pegabas a min, repasaba todos os momentos vividos. Non podía deixar de mirarte sabendo que ao final xa non te sentiría mais. Aperteite desexando que o fin non chegara xamais.

Naquela fría mesa metálica, envoltiña nunha manta, ficamos as dúas mirándonos aos ollos. Nunca esquecerei aquela mirada, sincera e transparente. Dicía tanto sen unha soa palabra… “Grazas por todo, polo feliz que fun, polo que desfrutamos, polo que me quixeches. Dime que me queres unha vez mais, que me botarás de menos.” “Quérote miña rula, tanto como a ti a min. Déchesme tanto… E agora descansa que eu estarei aquí contigo.”

Pechou os ollos e un anaco do meu corazón secou co seu derradeiro alento.

Este é o meu primeiro ano de instituto. Conservo todos os meus amigos da infancia, pero facémonos maiores e as cousas cambian. Sinto que non me escoitan e non podo dicirlles o que me pasa. Cando nos atopamos, a forma de saudarnos é diferente: uns danse golpes, outros dinse palabras que máis parecen insultos. Eu sei que me queren, porque son meus amigos…

Despídome como o fan todos e regreso á casa pensando: “Dime que me queres e trátame con agarimo”.

Sara estaba cansa, cansa de que ninguén lle prestase atención, de que todos a tratasen coma se non fose nada, sobre todo na súa familia.

A súa nai odiábaa, o seu pai divorciárase e o seu irmán… Menos mal que o tiña a el porque senón, non sería nada. Falaban xuntos todos os días, compartían experiencias e apoiábanse mutuamente, foi grazas a el que Sara conseguiu ser querida pola súa nai.

Faloulle do tema ao seu irmán e contoulle todo o que pasaba, as loitas, os golpes… El díxolle que lle contase como se sente a súa nai e que remate cun ¨quérote¨. Non hai palabra que poda facer máis débil ao ser humano.

Así, Sara, un día ao chegar á súa casa, falou coa súa nai e díxolle: ¨Por favor non me fagas isto, eu quérote, dime que ti tamén me queres…¨.

Esperaban o autobús das cinco e media. Os minutos pasaban lentamente. Ollábanse cada pouco e, por fin, un deles decidiuse a falar.

– Oes! cómo te chamas?

– Fran… e ti?

– Eeu… Marco. E a onde vas?

– Ao parque do Axóuxere, a debuxar.

– Eu tamén vou alí pero… non sei debuxar.

– Se queres podes vir comigo.

– Vale!

Ao chegar sentaron nun banco. O sol quentaba as súas costas mentres debuxaban a xente que pasaba.

Nun momento todo parou. Marco e Fran miráronse fixamente e déronse un bico.

– Quérote – E fíxose o silencio.

Eramos noivos dende fai dous meses, e el só e capaz de dicir “ola”. Marchei moi enfadada cara a casa. Cando chegei pecheime no meu cuarto. Era un vintesete de decembro, e pasei todo o dia pechada naquel escuro cuarto.

Chegou entre sono e sono o dia do meu aniversario, erguinme e …¡Sorpresa! Alí estaban todos: os amigos da facultade, meus pais, os curmans, e coma non, el. Alí, entre toda a miña xente. E cunha gran torta nas mans, achegouse a min e berrou “quérote”.

Mellor non mo digas, non gastes máis palabras en decir o que non sentes… Trátame como debes e déixame vivir…Non me busques, non me esperes… Ti ao teu e eu ao meu… e cando nos vexamos xogaremos a mentir e finxiremos non termos sabido nunca o un do outro, non sermos nunca o un para o outro… Dime que non me queres, dime que non me esperas… que o portalón da vida xa botou a pecho… e bota a chave ao río de recordos e remorsos que te asolaguen e deixen aló non fondo, no máis escuro das túas culpas e pecados. Déixame en paz, cago na puta, non sei coma non entendes… Fódete, púdrete, que para min es escoria e es pasado. Déixame morrer e déixame vivir sen ti… Déixame esquecer e comezar de novo. Dáme folgos e despois morre en min para sempre!

Eres ti seino!.

É a túa alma a que me atrae…

Engaiólame ollar a túa boca con tanta intensidade coma aquel día o fixeche ti. Foi naquel intre, cando me decatei que tamén desexabas bicarme…

Aínda que non pudo ser, para min foi coma se sucedese. Non bicaches os meus beizos pero sí a miña alma e dende aquela son máis feliz.

Decir que che quero é pouco porque iste sentimento vai máis alá…

Que nos atopásemos nesta vida fai que eu sexa alguén novo, que queira superar os meus medos e ver todo doutra cor.

Grazas de corazón!…Sei que estamos xuntos nisto…É algo tan marabilloso e tan puro que todas as persoas deberían sentir algunha vez: estes pensamentos, esta paixón, esta fantasía…

Dóenme tódolos osos, non atopo postura nesta cadeira, non podo deixar de mirar o meu velliño, a dor non o deixa estar quedo, non atopa sosego.

O seu ollar está perdido nalgún punto do teito, os beizos apertados, o corpo agarrotado contraído pola dor, os seus dedos aférranse os meus tan forte que teño a man sen circulación. Da súa gorxa sae un murmurio, non podo entenderlo, o seu corpo volta a convulsionar outra vez, Deus teño medo, chamo a enfermeira, mil bágoas esbáranme polas meixelas e mollan o peito de meu pai.

Choro e rezo mentres a morfina o somerxe nun soño profundo.

Quedo adormecida un intre, cando espero non escoito a súa respiración sibilante, o pánico apodérase de min, desesperada axítoo, chamoo e bérrolle….

– Papá esperta, abre os ollos…

– Papá, non me deixes, aprétame forte, dime que me queres, volta papá.

O avó aínda era mozo, mesmo conservaba certo aire xuvenil ós oitenta anos. Co seu cabelo ó aire e coa mirada fixa e calorosa. Gustáballe camiñar polo monte, velar polas leiras e ver como as árbores plantadas daban os seus froitos.

A avoa fendía na cama facía tres anos a causa dunha distrofia muscular que lle impedía falar e erguerse por si mesma.  Ela, era “toda a súa vida”. Levaban sesenta anos xuntos, fixéranse o un o outro. O rapaz marchara á capital e acadara un importante posto na empresa estatal de ferrocarrís, o cal enchía o avó de orgullo e a vez de nostalxia.

Aquela mañá María estaba nerviosa, non paraba de moverse cando o avó foi a levantala da cama, e el  toleaba preguntándolle:

-“¿Que tes?, ¿que precisas?”.

En crequenas a carón dela puido escoitar:

-“¡Dime que me queres!”

-“¡Claro amoriño, quérote miña rula!”

Digan o que digan os meus fillos, fuches a única que soubo estar ao meu carón dende que morreu a Lola, despois de 30 anos casados. Que nos coñecésemos apenas unha semana despois do funeral, só foi cousa do fado.

Fixeches que non naufragase no cotián: Pasear, mercar o pan, a horta… E logo, cando comecei a ir de novo á taberna do Estorniño, alí ficabas fora, sostendo as súas olladas, agardando a que eu saíse. Non llo tomes a mal, a el tamén lle doeu a morte da Lola.

Apetéceche un pouco de auga? Aquí tes, fermosa. Lola tomaba sempre un vaso a media tarde, aínda que non tivese sede. Ai! se estivese aquí…A ver como lle explicabamos que agora ocupas ti o seu lugar na cama. A ela, co alérxica que era. Anda, non te anoxes, vén, deixa que te aloumiñe, cadeliña, vén e dime que me queres.

Dime que me queres mentres me desangro, dimo entre saloucos entrecortados, igual que mo dixeches a primeira vez, chorando arrepentido, agarrándote ás miñas mans como quen se aferra a un salvavidas. Lémbrame como rematei por chegar ata aquí, botada no chan da miña cociña, sen saber se vou ver outro día, sen saber que pasará cos meus nenos se morro. Dime que non foron os inquisitivos controis a miña presenza, as prohibicións, a autoritaria custodia da miña intimidade, os celos. Seica tiñas razón ao facerme sentir vergoña, sentirme merda, sentirme nada, saberme responsábel de facer as cousas mal, de espertar a túa face violenta. Veña, milhomes!, hai tempo que non o fas, dime que me queres, dimo unha vez máis para facerme por unha vez, por fin e para sempre, libre de non quererte, si, dimo antes de que o veleno da copa que bebes comece a corroerche as entrañas.

Dimo, se cadra, nunha lingua estranxeira, dende a fiestra que enmarca os cumes nevados, dende a rotunda comodidade dunha randeeira que viu forxar un home, labrar un futuro, armar unha familia.

Mírame fixamente aos ollos e dimo sen remendar as bágoas. Dimo dende a morriña que non mitigan os Alpes. Que ao pasar por aquelas lastradas rúas o eco che devolve o recendo das miñas pedras de San Lázaro; que aínda os teus ollos buscan autómatas a saia de Penamá; que as badaladas que petan na túa porta non son senón as que tantas veces escoitaches na túa igrexa de Santiago.

Dimo, agora si, na lingua que mamaches, a lingua cativa coa que contabas xogando ás agachadas, a dos berros espidos en San Bieito, a mesma coa que aprendiches a bicar no castelo. Dimo na túa verdadeira lingua. Dimo, alaricano errante, dime que me queres.

Cada noite espreito o teu bulir polo insomnio. Cada noite o mesmo desacougo, ás apalpadelas na procura de nada. E, por fin, podo verte.

Cando te achegas co cheiriño dese ramallo teu que procuraches no eido, sei que estás aí e escóitoche dicir con claridade “ quérote moito papá”.

Agora comprendo que de nada serviría esixirche un “Dime que me queres, pequecha”. Porque, daquela, a verba esixida esfarelaríase sen sentido na estrema dos teus beizos.

Os meus ollos opacos brillan cunha luz especial, unha e outra vez, ao escoitarte libremente a me falar.

– Quérote, papá.

– Acouga pequena, xa todo pasou. Sinto irme tan pronto. Eu tamén te quero.

Saudando airoso achegácheste e déchesme unha aperta. Pero qué guapa estás, murmuraches no meu oído mentres sentía o teu peito arroupado contra o meu. A túa fragancia embriagou o aire. Eu deixeime estar, remisa ao ademán de separarnos. Preferín ficar alí, aniñando na nada que afrontar un adeus definitivo. Só me quedaban un par de frases baleiras ata que tivésemos que sentenciar unha saída a esa ficción, ao noso, a esa aventura imposible que ti comezaches e que agora tiña que rematar. A carreira alborotada duns nenos fíxonos espertar do que non era, e comezamos a camiñar.

EDITORIAL

Todo parecía indicar que en el mes de octubre que acaba de concluir recomenzaban a abrirse en Latinoamérica las grandes alamedas con las que, en sus últimas horas de vida, soñara el presidente Salvador Allende. Nunca antes, en tan poco espacio de tiempo, en varios países a la vez y de diversas maneras,  acontecieron tantos hechos demostrativos del  notable ascenso de las luchas populares.

No nos equivocamos cuando en enero del pasado año 2018 calificamos de “relativo” y “momentáneo” el  avance de la extrema derecha neoliberal y proimperialista en el área. En aquel entonces, hace menos de dos años, escribimos:

 “Finalizó 2017 con un saldo desfavorable para las fuerzas progresistas latinoamericanas, lo que ha conducido a una relativa pérdida de espacio político y a un momentáneo triunfo del neoliberalismo, que hoy se intenta imponer sobre la historia, con los millones de  muertes provocadas por la miseria y  de cientos de miles de latinoamericanos asesinados durante las dictaduras militares de fines del pasado siglo.

“Pero no por gusto hemos utilizado en este primer párrafo las palabras “relativa” y “momentáneo”. Relativa porque muchos de los espacios políticos perdidos no estaban regidos por una legítima izquierda y momentáneo porque,  liberadas de una engañosa y adormecedora pseudoizquierda, las fuerzas verdaderamente progresistas resurgirán con más fuerza,  gracias al rechazo que provocará en los pueblos una ultraderecha  totalmente desenmascarada, que les aplicará las recetas neoliberales en toda su intensidad y reprimirá sin compasión.”  [...]  Ver +

O elefante mirou para a tartaruga e pensou “que ganas teño de falar con ela, pero se vou cara alí, co grande e pesado que son, seguro que se asusta e vaise, mellor vou esperar aquí que veña ela, porque se quere falar comigo virá, ven aquí e dime que me queres”

A tartaruga mirou para o elefante e pensou “que ganas teño de falar con el, pero se vou cara alí, co lenta que son, tardarei tanto que se irá antes de que chegue, mellor vou esperar aquí que veña el, porque se quere falar comigo virá, ven aquí e dime que me queres”

  • ¡Paco! ¿Onde están as chaves do coche? Que vou chegar tarde.
  • María, quérote.
  • ¡Que dis oh! Axúdame a buscar as chaves.
  • Digo que te quero, eu quérote.
  • Vale, mira ver si as tes na chaqueta.
  • María, dime que me queres.
  • Déixate de parvadas e busca.
  • Pero ¿por qué non mo dis? Eu quérote.
  • Paco por favor, que teño a reunión cos xefes e vou mal de tempo.
  • Dime que me queres ¿por qué che costa tanto?
  • A ver Paco ¿vasme levar de viaxe o Xapón?
  • ¿Qué? Non temos cartos para eso, xa o sabes.
  • Pero a min gustaríame ir, dime que me vas levar.
  • Non te podo levar porque non temos diñeiro.
  • Da igual, dime que me vas levar.
  • Non te vou mentir, porque te quero.
  • Pois eso mismo Paco.

O mencer atopábaos abrazados no leito que compartían cando as treboadas doblegaban árbores e desbordaban regueiros ou a xiada facía renxer  a codia da terra como pan torrado debaixo dos pes.

-Dime que me queres – dicialle el ocupando o leito da morte. Ela rozáballe os beizos cos seus antes de colocar a tapa. Despois poñía o molete sobre a cabeza, para amortiguar o peso, e botaba andar con aquela pesada carga ata onde agardaba o resto dos mortos vivintes.

Serafina era carregadora de cadaleitos. Mais desde facía uns anos  xa ninguén lle preguntaba pola esquela do defunto.  Abondaba con  observar as pegadas que deixaba nos camiños para saber se o cadaleito ía destinado a tragar o refugallo da morte, ou se o enchía a vida  do seu home, a quen tentaba arrincar  das feroces garras da carroña asasina, desde aquel verán do 36.

Laura, collera os zapatos a xogo co bolso para aquel vestido de  tea cara mercados nunha oulet, cando escoitou xirar a chave  na pechadura.

Sentiuno detrás, disposto a iniciar o ritual de macho dominante que vén de pasar a noite fóra.

-Anda, dime que me queres- soltoulle na caluga, atufando a  alcool, súor e efluvios de muller allea, mentras intentaba sobala por debaixo do vestido.

Ela xirouse co  zapato de tacón de agulla na man, como eficaz amuleto repelente, contra a embestida do vampiro

-Para min nunca te vestiches asi.

– Ti  sempre me  preferiches espida- respondeu lacónica  mentras remataba de calzarse.

Agarrou o bolso, saíndo daquel tortuoso labirinto. Fóra, as raiolas   daquela mañá de outono, envolvíana na suavidade da cachemira, mentres avanzaba ao compás da  marcha triunfal que, sobre o pavimento, interpretaban os zapatos novos de tacón.

El sabía que no seu pulso había máis que un reloxo, alí estaba todo o tempo dunha vida, todos os fillos, a guerra infame, as mans xerminando á terra, as bágoas contidas, as risas das partidas dos domingos. Alí estaban todos os aloumiños perdidos, o polvoriño do inverno e as cores de outono, a sorpresa da vida nas primaveras e os mollos dourados de centeo baixo ó sol do verán. Estaban os solpores laranxas tralas serras e o orballo milagreiro de san Xoan…pensando niso, naquel agasallo que o avó Pepe lle fixera, reparou en que o reloxo se parara e de súpeto unha frase veulle á mente, como se a oira desde dentro: “dime que me queres”.

Sonou o teléfono:

-O avó faleceu…

O reloxo funcionaba de novo e el comprendeu que o agasallo non era o reloxo se non o amor que ficaba para sempre nos segundos do tempo

“Amor. Só amor”… Esperto tan só con oír esa palabra.
“Amor. Só amor”… Oio de novo, e miro en todos os recunchos para ver se hai alguén.
“Amor. Só amor”… Oio de novo, e dou un chimpo na cama ao escoitar isto e non ver a ninguén.
“Amor, só amor”… Oio de novo na nada. Cando me decato, vexo que só é a miña mente, que me xogou unha mala pasada. Agarro ese corpo que me abraza, me bica e me segue sempre a todas as partes. Un corpo espido, esbelto e humilde, que roza os meus beizos de novo, cousa que non acontecía dende había tempo. Ese corpo inmaculado que me repite tantas veces a palabra, inexistente, imposíbel… Que soa no meu corazón.

Enguriñada na esquina do cuarto, tremendo como un biorto, agarrando a cabeza cas mans, como tantas outras veces; pensou de novo que aquela sería a derradeira vez, que nunca máis voltaría a ser humillada nin espida sen o seu consentimiento pero de súpeto abriuse a porta:

-Tes outro cliente!

E mentras se desdibuxaba para convertirse  nunha boneca de trapo, susurraba desde o seu último anaco de alma sana: “dime que me queres” e unha bágoa esvarou por as súas meixelas.

– Dime que me queres Xoana, e caso contigo…

– Papá, son Lucía… Durme que é tarde…

Arroupou a seu pai mentres comprobaba que non conseguira que este pechara os seus ollos azuis para dar descanso a un longo día entre cambios de cueiros, loitas con culleres de puré e berros polos case frutuosos intentos de brincar por enriba das inútiles baldas de seguridade das beiras da cama.

Milleiros de enrugas abrigaban aquela mirada que comezara a perderse facía xa case cinco anos, cando o Alzheimer aparecera nas súas vidas coas maletas cheas de esquecemento e un plúmbeo cansazo sen tregua.

Pola mañá, os pequenos ollos de Luciano xa non se abriron. Invadiuna unha fonda sensación mesturada de tristura, baleiro e alivio culpable.

-Sabería precisar a hora do falecemento? – preguntoulle a médica mentres escribía no certificado

-A hora non… A data, 24 de Xuño de 1962.

Leo sentada nunha cadeira de madeira de miña avoa no balcón. A música jazz soa, mentres o disco dá voltas e voltas coma unha espiral. Vinte e tres de setembro de 1962. Hoxe, vinte e tres de setembro de 1962. Benvidos todos á apocalipse. Silencio.

Máis silencio. Un silencio estraño. Un silencio que non é moi adoitable en Nova York. Un silencio que me percorre as veas e me produce un estremecemento veloz.
De súpeto, véxote a ti. A miña apocalipse. Abrázote, bícote e noto o pracer de sentir a túa pel rozando a miña. Agardábate dende había tempo cunha impaciencia fría e glacial, que me mecía amodo, moi amodo, e me aumentaba o pulso, e me roía as pálpebras do corazón. APOCALIPSE.

Sabía que tiña algo que dicir porque un latexo grande e quente fervía no seu interior espallando un mundo de cores e sons, de personaxes e historias que percorrían todas as súas arterias, que enchían os seus ollos e mesmo saían pola súa boca en forma de palabras nunca aprendidas, de paisaxes nunca vistas. Intentou sen éxito, acalar ese mundo interior, non darlle folgos ós que compoñian teorías sobre a súa saúde mental; pero xa non había cancelo que contivera aquela posesión viscosa, morna, a veces sutil e outras tumultuosa que a conducía a un estado de ebriedade absoluto.

Aquela mañá decidiu non loitar máis contra sí mesma e tímida colleu un papel e un lápiz e case tremendo abriulle as portas a todo aquello que vivía no seu interior e comenzou a escribir: dime que me queres…e eso foi sólo o principio.

Toqueille as costas, era unha muller. Lémbrome que levaba un vestido azul e que as súas costas se achaban descubertas.
Achegueime a ela, nerviosa . O contacto das miñas mans na súa cintura fixo que polo meu corpo percorrese un fío de electricidade inexplicable. Era de pel tostada, con ollos verdes que chamaban á miña porta. Deixámonos levar, escondémonos entre as sabas e a nosa puridad desvaneceuse en lume. O frenesí rompeu todo o medo. As súas mans frías percorrían o meu corpo, cada recuncho explotaba en quentes lavas de paixón indefinibles. Os xemidos e a respiración marcaban o ritmo daquela inesquecible canción. Espertámonos abrazadas, envolvidas en cinzas, mergulladas nun baño de cómplices miradas.

– Como te chamas, pequeno sorriso de Amelie?, pregunteille acariñando as súas fazulas e percorrendo coas miñas frios dedos os seus ardentes beizos.
– Dime que me queres…
– Cómo?
– Todos me chaman Farah, Farah Ohoye

Os ollos, no chan. As paredes, baleiras. Os libros, en caixas

e os pantasmas pendurando das vigas do teito.

A pel bicada durmindo no lixo, á beira dos camiños esgotados e os “dimequemequeres” nas cartas sen resposta.

Ela, sobrevoando o cuarto.

Dende a xanela, podo escoitar o mar. A súa raiba arrástrame, afoga os meus medos, para máis tarde devolverme ó areal a salvo dos seus reproches.

É ó lugar a onde volvo obsesivamente para atoparme contigo.

Dime que me queres, escribo na area mollada.

O salitre mantén a túa esencia sempre viva.

Un fogar sen portas, como ti me ensinaches, mamá.

A túa alma fai tempo que non está con nós.

Unha estrela de mar  sorrí con ollada complice.

Ela coñece o noso segredo.