Galería Circular

Galería Circular nace como un novo espazo para a exhibición e promoción da obra gráfica, deseño e libro de artista. Arte para o amante e coleccionista de arte.
Dispoñemos dun importante catálogo de obra gráfica contemporánea, dende artistas consagrados a emerxentes.

Ofrecemos a nosa experiencia a profesionais do interiorismo. Gústanos traballar con equipos creativos.
Convidámosvos a coñecer o fascinante e máxico mundo da Obra Gráfica. Inicia a túa propia colección, elixe e inviste nun valor rendible.

Galería Circular mantén, ademais, unha oferta continuada de obradoiros de temática artística, especialmente para público infantil.

galeriacircular.com
facebook.com/galeriacircular

Número 86

EDITORIAL

Nuevo punto de partida.

Como en los casos de Brasil y Chile –analizados en el número anterior-, para Argentina, Perú y Paraguay también resulta válido el que la lucha de masas, en las calles, frente a la represión, será determinante en futuros resultados electorales.

En cualquiera de esos cinco países quedó demostrado que sin transformaciones socio-económicas que conlleven cambios estructurales, no puede existir un verdadero gobierno progresista y que una mejoría tímida en la redistribución de las riquezas sólo es permitida por la derecha cuando transitoriamente conviene a sus intereses, que en casos contrapuestos pudieran ser el aumento de sus ganancias –momentos de crisis económica, a través de un mayor consumo de la población- o peligros en la manutención del poder.

Resulta imposible eludir que la lógica del capitalismo es la ganancia y que tras en retorno a la estabilidad del sistema, esa misma derecha que aceptó el reformismo –para aumentar ganancias y/o mantener el poder- se presenta como una ultraderecha, totalmente desenmascarada, aplica las recetas neoliberales y si fuese necesario reprime sin compasión.

Así sucedió en Brasil tras el reformismo del PT;  en Chile, con posterioridad al derrocamiento de la Unidad Popular y la instauración del fascismo neoliberal de Augusto Pinochet, el sistema capitalista ha alternado el gobierno entre neoliberalismo y reformismo –con la miopía o el consentimiento de sectores de izquierda- valiéndose de la engañosa democracia representativa que dibuja al reformismo como izquierda. [...]  Ver +

Obradoiro de Impresión 3D – 20 e 21 abril

Todo listo para o Obradoiro de Impresión 3D en BenComún Espazo os días 20 e 21 de abril.

Impartido por Ana Gómez Nogueiras (especialista en modelado e impresión 3D), o obradoiro desenvolverase en dúas clases de 3 horas, en dúas xornadas consecutivas:

  • Venres 20 abril: de 17h a 20h.
  • Sábado 21 abril: de 10h a 13h.

Contidos do obradoiro:
Deseño 3D con Tinkercad. Formas básicas. Modelado. Impresión 3D, tipos, aplicacións e materiais. Outras formas de conseguir un modelo.

Prezo (especial 1º obradoiro): 60€ / persoa

Finalizado o curso, BenComún imprimirá os modelos deseñados por vós e avisaravos cando estean, para que pasedes a recollelos.

O alumnado deberá achegar ordenador portátil propio (Windows / Mac). En caso de non dispoñer del, BenComún dispón de portátiles en alugueiro, a un custo especial de 5€ para este obradoiro.

Podedes enviarnos un email a info@bencomun.gal ou ben informarvos nos teléfonos 988 680 892 / 604 003 873. Lembrade avisar se necesitades un dos nosos portátiles.

Ah! Se queredes estar ó tanto dos cursos, obradoiros, concertos e outras actividades que BenComún organice, podedes subscribirvos á nosa lista de correo-e no noso formulario de subscrición, e recibiredes toda a información antes ca ninguén!

2º Allariz Debuxado e Concerto de Víctor Coyote

A segunda edición do Allariz Debuxado celébrase os días 26 e 27 de xaneiro deste 2018, organizado dende Aira das Letras, Aira Editorial, Punto e Coma, BenComún Espazo, Maruxairas, Galería Circular, Concello de Allariz, EASD Pablo Picaso, EASD Antonio Faílde.
Este ano, ademais das actividades que podedes ver detalladas no cartel, o venres pola noite (Roi Xordo, 23:30h) teremos a sorte de poder gozar do concerto de Víctor Coyote quen, ademais de participar nas xordadas como ilustrador que é, acompañaranos tamén na pel do personaxe e xa mítico músico no que se convertiu na década dos ’80.

Tamén podedes ver toda a información detallada no evento no Facebook de Aira das Letras

2º Allariz Debuxado Coyote Allariz concerto Allariz

3º Ciclo Cine Clásico e Música ó Vivo con Caspervek

A Fundación Vicente Risco inicia un novo ciclo de cine clásico con música en directo da man de Caspervek Trio.
Este ano as sesións desenvolveranse no local de BenComún Espazo onde, como sabedes, contamos cunha zona de proxección moi acaída para este tipo de actividades.

Sesiones: 24 febrero “El héroe del río”, 12 mayo “Tabú”, 22 weptiembre “La máscara de hierro”, 17 noviembre “La pasión de Jeanne d’Arc”

Como en anteriores edicións, podedes solicitar o bono de colaboración coas actividades da Fundación Vicente Risco. Tendes toda a información necesaria no pdf que adxuntamos, e que podedes tamén ver e descargar nesta ligazón da web da Fundación Vicente Risco

Caspervek 2018

Xeitura

A actividade de Xeitura – Xestión Integral do Patrimonio Cultural relaciónase cos Servizos Culturais e de Ocio, especialmente centrados nos ámbitos do Turismo, o Patrimonio e o Desenvolvemento local. Ofrece servizos dirixidos a un heteroxéneo e amplo abano de clientes, dende a administración pública ou entidades sen ánimo de lucro e fundacións ata empresas, entidades privadas ou particulares.

Atendendo ás tres grandes áreas de actuación aceptadas na Xestión Patrimonial, ofrecen un amplo catálogo de servizos, que abranguen dende a Xestión básica (Investigación e Protección) ata a Xestión aplicada (Difusión).

http://xeitura.com
facebook.com/Xeitura

Aira das Letras

A libraría Aira das Letras nace no ano 2010 para ocupar o baleiro que supuña que unha vila como Allariz non contase cunha verdadeira libraría. Dende entón, Aira das Letras leva traballando a eito tanto na propia libraría como na dinamización cultural de Allariz, con centos de presentacións e actividades culturais ás súas costas, tanto en calidade de organizadora como colaborando de maneira salientable en cantidade de propostas culturais que se realizan en Allariz e outros lugares.

Ademais dunha libraría -unha das máis lindas de Galiza, todo hai que dicilo-, Aira das Letras actúa tamén como editorial e como promotora cultural.

https://tenda.airadasletras.gal

Número 85

EDITORIAL

Latinoamérica: se decantan posiciones.

Finalizó 2017 con un saldo desfavorable para las fuerzas progresistas latinoamericanas, lo que ha conducido a una relativa pérdida de espacio político y a un momentáneo triunfo del neoliberalismo, que hoy se intenta imponer sobre la historia, con los millones de  muertes provocadas por la miseria y  de cientos de miles de latinoamericanos asesinados durante las dictaduras militares de fines del pasado siglo.

Pero no por gusto hemos utilizado en este primer párrafo las palabras “relativa” y “momentáneo”. Relativa porque muchos de los espacios políticos perdidos no estaban regidos por una legítima izquierda y momentáneo porque,  liberadas de una engañosa y adormecedora pseudoizquierda, las fuerzas verdaderamente progresistas resurgirán con más fuerza,  gracias al rechazo que provocará en los pueblos una ultraderecha  totalmente desenmascarada, que les aplicará las recetas neoliberales en toda su intensidad y reprimirá sin compasión.

En Suramérica, los sectores más conservadores de la derecha lograron consolidar sus posiciones y  sobre todo constituir un frente oligárquico-imperialista para enfrentar a los verdaderos sectores progresistas del área que han preservado los espacios conquistados durante el primer decenio de este siglo.

Aunque pretendemos poco a poco hacer un apretado recuento de la actual situación política en Nuestra América,  dada su complejidad, nos vemos obligados a  escoger para ese análisis a la situación en  países o a temas que de una forma u otra repercutirán en el futuro próximo del área. En este caso, comenzaremos por Suramérica y dentro de ella vale la pena que valoremos  la situación política en Brasil y en Chile y, aunque no parezca lógico,  las coincidencias que en el futuro se presentarán en ambos escenarios políticos. [...]  Ver +

Maruxairas

Maruxairas conta cunha Libraría de libros lidos -libros de segunda man, pero non só- no mesmo centro do casco vello de Allariz, pero é ademais unha xestora cultural, un centro de ideas e proxectos relacionados coas industrias creativas, a edición e a publicación, o deseño de contidos ou a creación e xestión de produtos culturais e contidos tecnolóxicos.

Maruxairas é unha empresa con diferentes caras pero un núcleo central común: a cultura e as diferentes actividades empresarias que se moven arredor dela.

maruxairas.gal

Punto e Coma

Punto e Coma defínese como unha tenda de obxectos bonitos que conta coas últimas tendencias que triunfan en todo o mundo. Punto e Coma é máis ca unha tenda de agasallos, é máis ca unha libraría. É ese espazo que imaxinas cando queres perderte entre ducias de obxectos marabillosos e encontrares esa chulada ideal para cada momento, para cada agasallo.

En Punto e Coma podes atopar obxectos de regalo de gran calidade, beleza e orixinalidade para crianzas e público adulto. Tamén poderás atopar obxectos para a casa e para a oficina nos que prima o deseño, así como unha fabulosa selección de libros bonitos para público infantil e adulto, a mellor escolma das máis prestixiosas editoriais: Kalandraka, Impedimenta, Bárbara Fiore, Libros del Zorro Rojo, Combel etc.

Punto e Coma ofrece ademais, como empresa, servizos de deseño, ilustración, maquetación e personalización de produto.

https://www.puntoecoma.gal

Aira Editorial

Aira Editorial xurdiu da libraría Aira das Letras (Allariz). Presentouse publicamente na pasada edición do Culturgal (decembro de 2017) coas súas tres primeiras publicacións que incluían libro ilustrado, poesía, e unha tradución do francés con ilustracións de 22 ilustradoras e ilustradores de Galicia.
O equipo de Aira Editorial está formado por César Lorenzo Gil, director de contidos, Miguel Robledo, director de arte, e Miguel Mosquera, director técnico.

A editorial ofrece, ademais, servizos relacionados coa edición, publicación, impresión e distribución de obra escrita e ilustrada.

airaeditorial.gal

Número 84

EDITORIAL

Honduras: Que Nasralla no cruce la raya.

Por más de veinte días, hasta hoy 16 de diciembre, el secretario general de la Organización de Estados Americanos (OEA), Luis Almagro, ha guardado silencio ante el fraude y la represión y con un lenguaje bien distante de esos términos, tan comúnmente  por él utilizados para estigmatizar a los gobiernos progresistas, sólo se ha limitado a reconocer “irregularidades” durante la realización de los comicios en Honduras.

Aunque con apariencia de neutralidad, la parcializada posición del jerarca de la OEA a favor del actual presidente y aspirante a la reelección por el Partido Nacional,  Juan Orlando Hernández, se mantiene inamovible. Nada ha alterado el ya trazado guión ultraderechista y pro estadounidense: ni las muertes -que organismos defensores de los derechos humanos cifran en más de veinte-, ni las protestas callejeras -pese al implantado toque de queda-, ni la carta pública que la coalición a la que se le escamoteó el triunfo, “Alianza de Oposición Contra la Dictadura”, le dirigiera, en la que se denuncia el “extraño silencio” guardado por esa organización ante estos hechos, pese a que  sus propios observadores se pronunciaron -aunque diez días después de efectuadas las elecciones- sobre las “irregularidades” en los comicios.

“Lo peor de todo es que los organismos internacionales saben del robo. Ellos son cómplices del robo. La OEA y la Unión Europea se prestan para el robo”, aseguró el candidato a la presidencia de Honduras, Salvador Nasralla, el pasado día 10, al referirse al evidente y escandaloso fraude electoral, ejecutado ante la paciente “vista gorda”  de los observadores electorales de la OEA y la Unión Europea y la supuesta pasividad de esas “muy democráticas” organizaciones, que en sus informes dirigen tibias críticas contra Tribunal Supremo Electoral (TSE), a sabiendas que éste no es más que el brazo ejecutor de una “dictadura democrática” instalada en el país desde 2009 en que tuvo lugar el golpe de estado contra el presidente Manuel Zelaya y que se ha extendido durante los mandatos de Micheletti, Lobo y por último de Juan Orlando Hernández, que  en esta ocasión se postuló pese a que la  Constitución de Honduras prohíbe la reelección presidencial. [...]  Ver +

A poza

Cada mañá percorría o mesmo camiño pero aquel día decidiu dar a volta pola viña do avó.

Facía anos que non pasaba por alí pero por un intre picoulle a morriña.

Tentou seguir polo regueiro da fonte ata o castiñeiro pero os toxos non lle deixaron. Noutrora estaría limpo pero a xente xa non cuidaba das fincas.

Torceu entón polo camiño da Valdemoura a carón do cruceiro de San Campio.

Deu uns cantos pasos e topouse cá Poza do Santo. De nena adoitaba beber dela pero xa non confiaba na súa pureza. Agachouse pra se refrescar a faciana pero o abrir os ollos, quedou fixa mirando o seu reflexo distorsionado na auga. Algo non ía ben. O corpo escorregábase coma unha lamprea pola roupa e a face cada vez estaba máis preto da poza. Tremelaba coma unha vara verde. Quitou o pano da cabeza e sentiu o frío.

O medo no corpo

A casa estaba abandonada dende facía moito, moito tempo.

“Non entredes aí; nunca poderedes saír”, advertíalle sempre a nai dun deles. Pero facelo era o seu gran reto.

Aquela sufocante tarde de verán, mentras os demais durmían a sesta, cruzaron o agestre xardín e empuxaron a entreaberta porta principal. A escuridade da estancia non lles impedía ver o fondo. Os seus ollos craváronse naquelas figuras, naquela escena. Paralizáronse. De súpeto un berro inhumano rompeu o silencio. Estremecéronse e sen dicir nada, saíron correndo cada un a súa casa. Xamais contaron nada; xamais falaron entre elles do visto aquela tarde, na que o medo metido no corpo, nunca os abandonaría ….. e diso, xa fai trinta anos.

Noite fúnebre

A alma envolta nunha negrura espesa. A noite, neboenta e fúnebre.

Un fume irrespirable.

De súpeto, un destello.

Avanzo coas catro extremidades sobre o chan. Un frío de morte instálase na medula dos meus ósos. Invádeme un medo paralizante. O vento xélido fíreme o rostro.

Outro lóstrego. O resplandor descúbreme o corpo dunha muller de costas, deitada. Ás escuras avanzo cara a ela. O corazón latexa máis rápido. Os meus dedos perfilan a súa silueta morna, comezando polos pés. As mans ascenden. Chegando ó peito detectan un tacto viscoso e quente que se intensifica a medida que se aproximan ó pescozo. Suxeito a cabeza polas meixelas. Suavemente, encaro o seu rostro co meu.

Un violento destello devólveme a verdade: a muller degolada son eu!

Dentro de min

Sensación estraña na que a nosa alma se atopa refuxiada no máis profundo do noso ser. O noso corazón bombea sangue negro para avisar ao resto do corpo de que se aventura un perigo. Todos os músculos se atopan ríxidos coma o aceiro. Os ósos están rodeados dunha néboa densa da que son incapaces de saír. A través dos nosos ollos só se ve un mundo de escuridade, un mundo no que as portas nos acollen para protexernos do gran perigo.

O medo, unha capa negra semellante á dun zombi que se quita e se pon ao antollo de cadaquén. Un diaño malvado que vive no inferno e só fai ben cando dorme.

Unha serpe que percorre vidas e momentos. Un puñal asasino que non para ata acabar connosco. Unha loita contra o reloxo da que non saímos facilmente.

Eu vino varias veces mentres durmía. É un espírito vivo do cemiterio.

MEDO

Teño medo.

Mírome no espello e vexo unha persoa enferma. Paso a miña man pola cabeza calva

e penso:

Teño medo.

Levo un ano de quimio; todo ía ben, pero torceuse. Cada día atópome peor e só

penso:

Teño medo.

Cando o médico me di que o cancro se volveu terminal, penso:

Teño medo.

Teño medo da morte, da inexistencia.

Pero saio do hospital, vou cos meus amigos, coa miña familia e, como persoa que

son, penso:

Teño esperanza.

Metal

Abrín os ollos. Amarelo e marrón. Cortinas de flores, cadeiras cheas de caixas e cadros fartos de couzas e moscas. Unha capa de suor fría cubría todo o meu corpo. Notaba o cabelo húmido, doíame a cabeza. O estómago ardíame. Conseguín localizar o meu reflexo no teito.  Había un espello.  Estaba tombada boca arriba, tiña as mans atadas sobre a cabeza. Tratei de virarme, non puiden. Os meus beizos non se despegaban, doían. Empecei a chorar. Traguei saliva. Metal. Tiña algo na boca.

Onde estaba? Oín un ruído por primeira vez. Pasos. Moitos pasos. Alguén falaba en voz alta. “E na habitación do fondo temos á recén chegada! É a miña favorita, pero agardo que pronto tamén sexa a vosa”. Oín un golpe seco preto das miñas costas, aire frío, erizóuseme a pel. “Mírena. Fíxense nos detalles! Paseime horas perfeccionando ese sorriso!” Que?

Noticias do ar

A casa estaba chea de xente. Pululaban dun lado ó outro entretidos en cousas absurdas. Servindo comida a quen non probaba bocado e falando do tempo.

No xardín o ceo comezaba a asomar o seu reflexo macelento e semellaba que as formas tornaban á vida.

Ela cavilaba no porche á procura dun senso a aquel momento. Unha brisa fresca encolleuna na cadeira. Tentou levantarse pero o frío paralizáballe as pernas que tremaban e non termaban dela.

Ó frente, entre o ar que formaba remuiños, creu miralo.

Sentiu unha punzada no peito e o corazón desbocábase en vagas que iban e viñan afoutando o desexo de fuxir correndo.

Ela sabía que él quería  algo. Algo que él non entendía e que o tiña desacougado.

Pero ¿cómo explicarllo?, ¿cómo facerlle ver o que nin ela mesma comprendía?.

Tentou sorrir pero foi imposible. Daquela mirouno cariñosa.

O ar bateu forte e despois unha brisa suave alumiñou a súa cara.

Odio e medo

Entre as follas de carballo douradas do outono vin a sua cara, sentín a humidade da sua boca e o noxo intenso da sua cercanía. As suas maus estaban mais  preto que a lúa, que inmóvil desdecía dos meus intentos de fuxir de un acoso inminente.

O cheiro da noite bloqueou os meus sentidos, o muiño moendo e eu, atormentada por esa escuridade, que xa non era miña, correndo e fuxindo. Xa cerca da casa, tremendo, virando a vista atrás, atopei una cara e uns ollos lastrados polo desexo e a violencia.

E de repente as follas de carballo, pintadas pola lúa e regadas pola noite, e o tempo amaestrado na moa do muiño, todos fuxen de min.

Así fuxiu de min o teu amor, e so quedou odio e medo.

Bebé-Deus fronte ao espello

Bebé-Deus vive nun cuarto sen paredes rodeado de xoguetes que, de vez en cando, racha para saber como funcionan. Cando ten fame ou sede, nútrese cos alimentos que a Nai Terra fai abrollar á súa vontade. Cando sente frío ou o vence o sono, acobíllase en niños e recunchos abrigados. Adora ao Pai Sol, que lle dá calor de día e pola noite móstralle a infinitude do cosmos por onde pode voar en fermosos soños. E, por veces, ao soñar inventa xogos e crea xoguetes novos.

Bebé-Deus inventou un espello para mirarse, mais non lle prace a imaxe que o vidro lle devolve. Encabuxado, racha centos sen lograr un reflexo favorable. Agora está canso, enrugas de ancián aparécenlle na fronte. E o do espello, argallando historias que o Bebé imita, preme coa man unha pequena pistola e apunta con ella á súa propia tempa.

Número 83

EDITORIAL

Tabatinga: de temporal nada.

Tres mandatarios suramericanos serán juzgados por crímenes de lesa humanidad contra la naturaleza y traición contra los pueblos latinoamericanos y caribeños: el no electo presidente  brasileño Michel Temer, el peruano Pedro Pablo Kuczynski y quien no podía faltar, el colombiano premio Nobel de la paz, Juan Manuel Santos.

Crímenes de lesa humanidad contra la naturaleza por convertir a la Amazonia, bien llamada pulmón del planeta, en un polígono militar, con todo lo que de peligroso resulta contaminar ese rico espacio, con una superficie de casi siete millones de kilómetros cuadrados, y así poner en riesgo ese medio ambiente, las comunidades que lo habitan, su fauna y su flora.

Traición contra los pueblos latinoamericanos y caribeños por violar el acuerdo de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y Caribeños (CELAC) que en el 2014 declaró la región como zona de paz, acuerdo que en ese momento fue suscrito por todos los gobiernos del área y que hoy ignoran los Santos Temer Kuczynski.

Con el territorio brasileño como anfitrión, en la llamada triple frontera entre ese país, Colombia y Perú se efectuaron del 6 al 13 de noviembre los ejercicios militares “Operación América Unida” o “Amazonlog 17”, en los que participaron 120 efectivos peruanos, 150 colombianos, 1 550 brasileños y un número indeterminado del Comando Sur y la Guardia Nacional estadounidense , auxiliados por la Montana Air National Guard,  que desde Manaus, capital del estado de Amazonía, se ocupó de la transportación de personal y equipos, lo que equivale –al decir del periódico brasileño Zero Hora– a enseñar al enemigo a combatirnos en la selva amazónica. [...]  Ver +

O derradeiro «big bang»

Fuxían os tres por un túnel a escuras. El escoitou os ladridos do can, que intuía a traxedia, ela descubriu que era unha vía morta sen saída. Os tempos chegados eran os do fin da humanidade, de pánico infinito nun mundo perdido, de almas en vilo perseguidas por sombras en silencio, por linguas de lume, por bandadas de buitres que voaban sobre os seus corpos sanguentados.
Un vento incandescente baixo o ceo roxo zoaba no holocausto nuclear dun infernal caos planetario. A vida expiraba, sen esperanza nin horizonte.
Antía e Xandre, testemuñas vinculeiras no derradeiro día do futuro pasado, tremolaban de medo acochados ao carón do seu fiel e leal amigo, Roi, pexado polas feridas dunhas pezuñas en carne viva. Os tres estaban acurralados por un apocalíptico “big bang”.

As voces

O neno entrou atordado na sala co seu can no colo, sentou no sofá e mirou en derredor. Deixara todo enchoupado: o chan, a alfombra, a mesiña e, agora tamén, o sofá. Todo perdido de auga. Daquela, a porta da rúa abriuse no piso de abaixo, e un tras outro foi sentindo os pasos do pai subindo as escaleiras. Lentos. Acompasados. Como campás que tocan a morto. E a cada badalada, o corazón do neno encollía por culpa do pánico: aínda non chegara arriba, pero case podía velo quitando o cinto para lle sacar —outra vez— o demo de dentro a lategazos. Un último calafrío percorreulle o corpo, volveu mirar a desfeita que organizara, e fechou forte os ollos para ver se as voces lle murmuraban algunha escusa que o puidese librar da malleira. Mais as voces que o obrigaran afogar o can na bañeira, agora calaban.

O alaricano que tinha medo de ser esquecido

Como todos os anos desde há uns quantos anos, em qualquer rua de qualquer pais estrangeiro, um jovem alaricano está de aniversário. Sentado na mesa da cozinha abre o Whatsapp com medo pois sabe que cada ano são mais as pessoas que se esquecem de felicitá-lo. “Desde que vim para o estrangeiro é como se não existisse”. Desaparecer dos planos, das conversas e, em definitiva, da memória de seus entes queridos, produzia-lhe verdadeiro pavor. Então lembrou-se duma publicação que vira no Facebook sobre um concurso de contos em Alhariz. Um dos prémios deste concurso era publicar o texto nos marca páginas e postais duma conhecida livraria da vila. “Se um conto meu aparecer nos marca páginas e postais dessa livraria, ninguém poderá esquecer-se de mim” pensou ele. Nesse mesmo instante, deixou o telemóvel na mesa e começou a escrever um conto sobre um alaricano que tinha medo de ser esquecido.

Desta vez si

Tiña o canón da pistola ben agarrado cos dentes. Desta vez ía ser, desta vez non se ía arrepentir.

Ata aquí cheguei, cona xa.

Non o ían botar atrás todas as cousas que deixaba sen facer. Non se ía deixar enganar por nada. Esta era a definitiva, desta volta si que o ía mandar todo á merda e, os que quedan, que se fodan.

A súa muller, a súa filla, os seus pais, os seus amigos… tampouco o ían botar tantísimo de menos. E se o fan, que se fodan.

A ver que cara lle quedaba agora a todos eses bichicomas.

QUE-SE-FO-DAN.

Apertou o gatillo con decisión. Este cedeu ata o final do seu percorrido e, na fracción de segundo que pasa entre que fai contacto e a bala estoupa, pensouno mellor.

Merda.

UN DESTES DÍAS

Que ben me cae o novo veciño. Chámase Luis, dí­xomo el. Creo que xa nos fixemos algo amigos, ainda que el é un home maior e eu acabo de facer nove anos. Cando chego do cole case sempre está esperando o ascensor. Subimos xuntos e cóntame cousas interesantes. Ás veces faime preguntas tamén. Eu baixo no sétimo; el continúa porque vive no décimo, contoume. Onte non se decatou e premeu o botón do dez, así­ que cando se abriron as portas tiven que volver a baixar. Dí­xome que entrase no seu piso, que me daría a merenda. Pero eu acordeime de que a miña nai quedara na cama, enferma, e estarí­a a esperar por min, así que fun para a miña casa. Outro día, dí­xenlle a Luis

A Forma

Non se lles permite as embarazadas dubidar nesas noites que posúen a tranquilidade das augas paradas. Son como a superficie lisa dun lago que oculta a putrefacción. Acéndese o lume nas lareiras e como non serve empregar as armas para defenderse, contribúen con rituais a fortalecer a crenza das mulleres nas que prendeu a semente: Verten fermentos no chan, debuxan xeometrías con terra negra, contorsiónanse, machucan insectos, debullan novas oracións na lentitude coa que se cociñan os bolos de pan. Entre esa barreira protectora o mal ulisca excitado os rastros da debilidade. Se non atopa ningunha mácula, emprega a habilidade xelatinosa dos cefalópodos para introducirse nas casas, zugar nos úteros e marchar cos fetos inseridos no seu corpo desosado. O peor sucede cando acha indicios da culpabilidade e deixa que os bebés collan forma no ventre.

Café

Neste noso recuncho,o refuxio que nos protexe do mundo exterior, sona “Slow Dancing in a Burning Room´´ de John Mayer na vella radio, mentres me miras poñer a cafeteira no lume.
Miro para ti de esguello, quietiña. Teus ollos, antes eléctricos, agora seguen amodiño as miñas mans,que preparan duas cuncas. Escoito a tua respiración ,cada vez mais acompasada.
-Non te apures .
-Descansa agora.
-Sei,sabémolo os dous, que si as cordas non te suxeitaran á cadeira , estarias apertada a min,agradecéndome que nunca máis terás que pronunciar unha palabra. Falar é agoniante . Libereite. Agora ,a túa lingua ,ainda quente, dorme no peto do meu pantalón ,e ti, bañada en suor e sangue ,agardas polo café.
-Seguro que a ti préstache cargado…e a min,fervendo, mesturado coa pel do teu lombo.
Asubía a italiana, ti tremes.
Por que choras? Emocionaste…?….Miña alfaia,ainda temos noite por diante…

Final

A porta pechouse detrás de min. Puiden ver o seu rostro reflexado no espello, o seu sorriso sádico, a terrorífica cara que vivía nos meus pesadelos… eses ollos esquivos, abertos… loucos.

Pechei os ollos. Vin o meu  sangue manchando as baldosas do baño, gotas grosas que baixaban lentamente dende a miña cara ata o chan. Puiden escoitar o seu riso histérico, puiden notar como me empuxaba  contra a parede. Aínda que iso só eran recordos, non? Non-non podía volver a pasar.

Non berrei, ninguén me escoitaría. Non pagaba a pena. O meu corazón latexaba a bruscas sacudidas. Creo que caín de rodillas  contra o chan antes de escoitar a súa trastornada voz na miña orella e sentir como a súa garra pechábase arredor do meu ombreiro. Non lle facía falta usar armas para poñerme fin. Ámbolos sabiámolo. “É a hora” díxome, ao oído “Agora estás morta”.

VIDA ETERNA

Desde neno sempre tivera moito medo a morrer. Pero tampouco vivira, o que se di, unha vida plena.

Como o sono é irmán da morte, co tempo se afixera a trocar cama por televisión, reducindo o descanso de xeito progresivo: cinco horas, tres horas, apenas unha… a pantalla convertéraselle no pretexto perfecto para esquecer o seu medo, pero morría o tempo cobrando días, meses e anos.

Chegou o seu último día e, con máis medo ca nunca, foi consciente de todo: apagaríase como se apagaba o televisor ao premer no botón vermello do mando. Salaiou e acabouse.

Camiñou etéreo ao longo dun túnel de luz, rememorando todos os fotogramas televisivos que amoreara durante a vida. Cando chegou ao final e atravesou a ucheira topouse na súa sala de estar co seu propio televisor aceso en calquera canle. E sentou, novamente.

Falei?

Reméxese entre as sabas, loitando por se librar da colcha. El non está ao seu carón. Logo dun intre, distíngueo fronte á ventá.

—Vermello… NON!… Hai que cerralo xa…

Fala só; durmindo. Pásalle cando está estresado.

—Non ten puta idea… O coche… Si…

As cousas do traballo non o deixan nin de noite.

—Sopa… Claro… Non é moi nova?

Logo o silencio. A súa silueta na escuridade; coma unha estatua.

—Si… O memorando, que?… Branquiña… Pagácheslle ao Bruno?

Ela contén o alento, atenta. Hai algo estraño.

—DEUS… Espera que esperte… O palco… Vermello…

Unha nota disonante no caos dese discurso automático.

—Grava isto… DEUS… tan doce…

A súa voz colle un ton ansioso, repugnante. Ela treme.

—Tan nena… Os puros de Fabián?… Dáme o coitelo… Vermello…

Cala. Deitase. Logo esperta, coma sempre. Pregunta.

—Falei?

Ela non responde. Só aperta o seu ventre; a súa nena.