o Amenceu. Doíalle todo o corpo pero xa non choraba. Xosé pegáralle outra vez. Decidiu saír a pasear.
Ó pasar por un manancial estremeceuse ó ver una figura dunha muller que lle falaba. Díxolle: “Son Santa María de Augas Santas. Eu sufrín tanto coma ti. Por iso quéroche dicir algo: Xosé xa non te quere. Non podes seguir vivindo con el ou terminará matándote. Cando sexas consciente de que teño razón vai ó segundo manancial. Alí agárdote. ”
Desconcertada dirixiuse alí. Estaba María agardandoa e díxolle: “Tes que convencerte de que non o necesitas e de que podes seguir a túa vida sen Xosé”.
Uxía pensou que tiña razón. Como xa esperaba, citouna no terceiro manancial e alí foi.
Entón díxolle o que ela desexaba oír: “Denunciao. Chama á policía, ó teléfono de axuda. Non consintas que isto continúe. Lava a cara e mostra as túas feridas. Non te avergoñes, a culpa non é túa”. Ergueu con bágoas nos ollos, agradeceullo e foi a pór fin ó seu pesadelo.
Marta Pérez Peña
Colexio Divina Pastora Ourense
Buenísimo
Precioso relato, muy bueno.
Muy buen relato … y actual
Este microrelato ofrece a maridaxe harmónica entre a lenda e a páxina de sucesos dos xornais, excelente interpretación da violencia de xénero a través dos tempos e dos espazos que os relativizan.