Unha forza que non puido controlar apoderouse do pequeno Xoan mentres durmía tranquilo, envolto nos seus mundos imaxinarios. Levantouno da cama e guiouno fóra da súa casa, cara o máis profundo do bosque. Juan abriu os ollos e observou unha lagoa brillante baixo a lúa chea.
Unha man espectral xurdiu das súas augas, alzou un dos seus dedos e convidoulle a entrar. O corpo do pequeno Xoan moveuse só, descalzo sobre a terra mollada. A man colleuno do brazo e acompañouno lentamente ata afundilo na auga, onde permaneceu uns poucos minutos e fíxolle sentirse só e diferente durante moitos anos da súa vida. De súpeto, o pequeno Xoan espertou e saíu á superficie. Pero xa non era un neno. Era un home. Un home débil e mortal. Arrastrouse á beira e chorou desconsolado.
Un inocente neno morreu e un mozo adulto espertou. Era hora de vivir morrendo.