As badaladas das sereas do campanario ecoaron no val, preludio da maldición apocalíptica. Retumbou nos nosos oídos o berro pétreo de Medusa, que nos encadeou as pupilas e nos obrigou a arrincar a pel.

O Limia, ansioso, mirou con degoiro os nosos corpos despelexados. Serpenteou polo val e lambeu violentamente a infección da nosa alma. Cos seus dedos líquidos, pintounos branquias de violeta intenso mentres os nosos berros afogaban. Rebentáronnos os pulmóns no choque contra a parede de algas, brillo turquesa escintilando no profundo.

Por fin, cesou o cataclismo. Aterramos na area do círculo lunar coas nosas colas de tritón facendo pliés de bailarinas. Os dedos rizáronse en aletas que ondearon na aperta do mar. As nosas meniñas vestiron gabardinas caleidoscópicas mentres as linguas bífidas tanguían a dozura do sal.

Ninfas, sereas e tritóns ao servizo do rei Artús ancoraron as dedas na cachemira dos limos e comezou a festa do bico do dragón.