Cada mañá percorría o mesmo camiño pero aquel día decidiu dar a volta pola viña do avó.

Facía anos que non pasaba por alí pero por un intre picoulle a morriña.

Tentou seguir polo regueiro da fonte ata o castiñeiro pero os toxos non lle deixaron. Noutrora estaría limpo pero a xente xa non cuidaba das fincas.

Torceu entón polo camiño da Valdemoura a carón do cruceiro de San Campio.

Deu uns cantos pasos e topouse cá Poza do Santo. De nena adoitaba beber dela pero xa non confiaba na súa pureza. Agachouse pra se refrescar a faciana pero o abrir os ollos, quedou fixa mirando o seu reflexo distorsionado na auga. Algo non ía ben. O corpo escorregábase coma unha lamprea pola roupa e a face cada vez estaba máis preto da poza. Tremelaba coma unha vara verde. Quitou o pano da cabeza e sentiu o frío.

A casa estaba abandonada dende facía moito, moito tempo.

“Non entredes aí; nunca poderedes saír”, advertíalle sempre a nai dun deles. Pero facelo era o seu gran reto.

Aquela sufocante tarde de verán, mentras os demais durmían a sesta, cruzaron o agestre xardín e empuxaron a entreaberta porta principal. A escuridade da estancia non lles impedía ver o fondo. Os seus ollos craváronse naquelas figuras, naquela escena. Paralizáronse. De súpeto un berro inhumano rompeu o silencio. Estremecéronse e sen dicir nada, saíron correndo cada un a súa casa. Xamais contaron nada; xamais falaron entre elles do visto aquela tarde, na que o medo metido no corpo, nunca os abandonaría ….. e diso, xa fai trinta anos.


A alma envolta nunha negrura espesa. A noite, neboenta e fúnebre.

Un fume irrespirable.

De súpeto, un destello.

Avanzo coas catro extremidades sobre o chan. Un frío de morte instálase na medula dos meus ósos. Invádeme un medo paralizante. O vento xélido fíreme o rostro.

Outro lóstrego. O resplandor descúbreme o corpo dunha muller de costas, deitada. Ás escuras avanzo cara a ela. O corazón latexa máis rápido. Os meus dedos perfilan a súa silueta morna, comezando polos pés. As mans ascenden. Chegando ó peito detectan un tacto viscoso e quente que se intensifica a medida que se aproximan ó pescozo. Suxeito a cabeza polas meixelas. Suavemente, encaro o seu rostro co meu.

Un violento destello devólveme a verdade: a muller degolada son eu!

Abrín os ollos. Amarelo e marrón. Cortinas de flores, cadeiras cheas de caixas e cadros fartos de couzas e moscas. Unha capa de suor fría cubría todo o meu corpo. Notaba o cabelo húmido, doíame a cabeza. O estómago ardíame. Conseguín localizar o meu reflexo no teito.  Había un espello.  Estaba tombada boca arriba, tiña as mans atadas sobre a cabeza. Tratei de virarme, non puiden. Os meus beizos non se despegaban, doían. Empecei a chorar. Traguei saliva. Metal. Tiña algo na boca.

Onde estaba? Oín un ruído por primeira vez. Pasos. Moitos pasos. Alguén falaba en voz alta. “E na habitación do fondo temos á recén chegada! É a miña favorita, pero agardo que pronto tamén sexa a vosa”. Oín un golpe seco preto das miñas costas, aire frío, erizóuseme a pel. “Mírena. Fíxense nos detalles! Paseime horas perfeccionando ese sorriso!” Que?


A casa estaba chea de xente. Pululaban dun lado ó outro entretidos en cousas absurdas. Servindo comida a quen non probaba bocado e falando do tempo.

No xardín o ceo comezaba a asomar o seu reflexo macelento e semellaba que as formas tornaban á vida.

Ela cavilaba no porche á procura dun senso a aquel momento. Unha brisa fresca encolleuna na cadeira. Tentou levantarse pero o frío paralizáballe as pernas que tremaban e non termaban dela.

Ó frente, entre o ar que formaba remuiños, creu miralo.

Sentiu unha punzada no peito e o corazón desbocábase en vagas que iban e viñan afoutando o desexo de fuxir correndo.

Ela sabía que él quería  algo. Algo que él non entendía e que o tiña desacougado.

Pero ¿cómo explicarllo?, ¿cómo facerlle ver o que nin ela mesma comprendía?.

Tentou sorrir pero foi imposible. Daquela mirouno cariñosa.

O ar bateu forte e despois unha brisa suave alumiñou a súa cara.

Entre as follas de carballo douradas do outono vin a sua cara, sentín a humidade da sua boca e o noxo intenso da sua cercanía. As suas maus estaban mais  preto que a lúa, que inmóvil desdecía dos meus intentos de fuxir de un acoso inminente.

O cheiro da noite bloqueou os meus sentidos, o muiño moendo e eu, atormentada por esa escuridade, que xa non era miña, correndo e fuxindo. Xa cerca da casa, tremendo, virando a vista atrás, atopei una cara e uns ollos lastrados polo desexo e a violencia.

E de repente as follas de carballo, pintadas pola lúa e regadas pola noite, e o tempo amaestrado na moa do muiño, todos fuxen de min.

Así fuxiu de min o teu amor, e so quedou odio e medo.


Bebé-Deus vive nun cuarto sen paredes rodeado de xoguetes que, de vez en cando, racha para saber como funcionan. Cando ten fame ou sede, nútrese cos alimentos que a Nai Terra fai abrollar á súa vontade. Cando sente frío ou o vence o sono, acobíllase en niños e recunchos abrigados. Adora ao Pai Sol, que lle dá calor de día e pola noite móstralle a infinitude do cosmos por onde pode voar en fermosos soños. E, por veces, ao soñar inventa xogos e crea xoguetes novos.

Bebé-Deus inventou un espello para mirarse, mais non lle prace a imaxe que o vidro lle devolve. Encabuxado, racha centos sen lograr un reflexo favorable. Agora está canso, enrugas de ancián aparécenlle na fronte. E o do espello, argallando historias que o Bebé imita, preme coa man unha pequena pistola e apunta con ella á súa propia tempa.

Fuxían os tres por un túnel a escuras. El escoitou os ladridos do can, que intuía a traxedia, ela descubriu que era unha vía morta sen saída. Os tempos chegados eran os do fin da humanidade, de pánico infinito nun mundo perdido, de almas en vilo perseguidas por sombras en silencio, por linguas de lume, por bandadas de buitres que voaban sobre os seus corpos sanguentados.
Un vento incandescente baixo o ceo roxo zoaba no holocausto nuclear dun infernal caos planetario. A vida expiraba, sen esperanza nin horizonte.
Antía e Xandre, testemuñas vinculeiras no derradeiro día do futuro pasado, tremolaban de medo acochados ao carón do seu fiel e leal amigo, Roi, pexado polas feridas dunhas pezuñas en carne viva. Os tres estaban acurralados por un apocalíptico “big bang”.


O neno entrou atordado na sala co seu can no colo, sentou no sofá e mirou en derredor. Deixara todo enchoupado: o chan, a alfombra, a mesiña e, agora tamén, o sofá. Todo perdido de auga. Daquela, a porta da rúa abriuse no piso de abaixo, e un tras outro foi sentindo os pasos do pai subindo as escaleiras. Lentos. Acompasados. Como campás que tocan a morto. E a cada badalada, o corazón do neno encollía por culpa do pánico: aínda non chegara arriba, pero case podía velo quitando o cinto para lle sacar —outra vez— o demo de dentro a lategazos. Un último calafrío percorreulle o corpo, volveu mirar a desfeita que organizara, e fechou forte os ollos para ver se as voces lle murmuraban algunha escusa que o puidese librar da malleira. Mais as voces que o obrigaran afogar o can na bañeira, agora calaban.

Como todos os anos desde há uns quantos anos, em qualquer rua de qualquer pais estrangeiro, um jovem alaricano está de aniversário. Sentado na mesa da cozinha abre o Whatsapp com medo pois sabe que cada ano são mais as pessoas que se esquecem de felicitá-lo. “Desde que vim para o estrangeiro é como se não existisse”. Desaparecer dos planos, das conversas e, em definitiva, da memória de seus entes queridos, produzia-lhe verdadeiro pavor. Então lembrou-se duma publicação que vira no Facebook sobre um concurso de contos em Alhariz. Um dos prémios deste concurso era publicar o texto nos marca páginas e postais duma conhecida livraria da vila. “Se um conto meu aparecer nos marca páginas e postais dessa livraria, ninguém poderá esquecer-se de mim” pensou ele. Nesse mesmo instante, deixou o telemóvel na mesa e começou a escrever um conto sobre um alaricano que tinha medo de ser esquecido.


Tiña o canón da pistola ben agarrado cos dentes. Desta vez ía ser, desta vez non se ía arrepentir.

Ata aquí cheguei, cona xa.

Non o ían botar atrás todas as cousas que deixaba sen facer. Non se ía deixar enganar por nada. Esta era a definitiva, desta volta si que o ía mandar todo á merda e, os que quedan, que se fodan.

A súa muller, a súa filla, os seus pais, os seus amigos… tampouco o ían botar tantísimo de menos. E se o fan, que se fodan.

A ver que cara lle quedaba agora a todos eses bichicomas.

QUE-SE-FO-DAN.

Apertou o gatillo con decisión. Este cedeu ata o final do seu percorrido e, na fracción de segundo que pasa entre que fai contacto e a bala estoupa, pensouno mellor.

Merda.

Que ben me cae o novo veciño. Chámase Luis, dí­xomo el. Creo que xa nos fixemos algo amigos, ainda que el é un home maior e eu acabo de facer nove anos. Cando chego do cole case sempre está esperando o ascensor. Subimos xuntos e cóntame cousas interesantes. Ás veces faime preguntas tamén. Eu baixo no sétimo; el continúa porque vive no décimo, contoume. Onte non se decatou e premeu o botón do dez, así­ que cando se abriron as portas tiven que volver a baixar. Dí­xome que entrase no seu piso, que me daría a merenda. Pero eu acordeime de que a miña nai quedara na cama, enferma, e estarí­a a esperar por min, así que fun para a miña casa. Outro día, dí­xenlle a Luis


Non se lles permite as embarazadas dubidar nesas noites que posúen a tranquilidade das augas paradas. Son como a superficie lisa dun lago que oculta a putrefacción. Acéndese o lume nas lareiras e como non serve empregar as armas para defenderse, contribúen con rituais a fortalecer a crenza das mulleres nas que prendeu a semente: Verten fermentos no chan, debuxan xeometrías con terra negra, contorsiónanse, machucan insectos, debullan novas oracións na lentitude coa que se cociñan os bolos de pan. Entre esa barreira protectora o mal ulisca excitado os rastros da debilidade. Se non atopa ningunha mácula, emprega a habilidade xelatinosa dos cefalópodos para introducirse nas casas, zugar nos úteros e marchar cos fetos inseridos no seu corpo desosado. O peor sucede cando acha indicios da culpabilidade e deixa que os bebés collan forma no ventre.

Neste noso recuncho,o refuxio que nos protexe do mundo exterior, sona “Slow Dancing in a Burning Room´´ de John Mayer na vella radio, mentres me miras poñer a cafeteira no lume.
Miro para ti de esguello, quietiña. Teus ollos, antes eléctricos, agora seguen amodiño as miñas mans,que preparan duas cuncas. Escoito a tua respiración ,cada vez mais acompasada.
-Non te apures .
-Descansa agora.
-Sei,sabémolo os dous, que si as cordas non te suxeitaran á cadeira , estarias apertada a min,agradecéndome que nunca máis terás que pronunciar unha palabra. Falar é agoniante . Libereite. Agora ,a túa lingua ,ainda quente, dorme no peto do meu pantalón ,e ti, bañada en suor e sangue ,agardas polo café.
-Seguro que a ti préstache cargado…e a min,fervendo, mesturado coa pel do teu lombo.
Asubía a italiana, ti tremes.
Por que choras? Emocionaste…?….Miña alfaia,ainda temos noite por diante…


Desde neno sempre tivera moito medo a morrer. Pero tampouco vivira, o que se di, unha vida plena.

Como o sono é irmán da morte, co tempo se afixera a trocar cama por televisión, reducindo o descanso de xeito progresivo: cinco horas, tres horas, apenas unha… a pantalla convertéraselle no pretexto perfecto para esquecer o seu medo, pero morría o tempo cobrando días, meses e anos.

Chegou o seu último día e, con máis medo ca nunca, foi consciente de todo: apagaríase como se apagaba o televisor ao premer no botón vermello do mando. Salaiou e acabouse.

Camiñou etéreo ao longo dun túnel de luz, rememorando todos os fotogramas televisivos que amoreara durante a vida. Cando chegou ao final e atravesou a ucheira topouse na súa sala de estar co seu propio televisor aceso en calquera canle. E sentou, novamente.

Reméxese entre as sabas, loitando por se librar da colcha. El non está ao seu carón. Logo dun intre, distíngueo fronte á ventá.

—Vermello… NON!… Hai que cerralo xa…

Fala só; durmindo. Pásalle cando está estresado.

—Non ten puta idea… O coche… Si…

As cousas do traballo non o deixan nin de noite.

—Sopa… Claro… Non é moi nova?

Logo o silencio. A súa silueta na escuridade; coma unha estatua.

—Si… O memorando, que?… Branquiña… Pagácheslle ao Bruno?

Ela contén o alento, atenta. Hai algo estraño.

—DEUS… Espera que esperte… O palco… Vermello…

Unha nota disonante no caos dese discurso automático.

—Grava isto… DEUS… tan doce…

A súa voz colle un ton ansioso, repugnante. Ela treme.

—Tan nena… Os puros de Fabián?… Dáme o coitelo… Vermello…

Cala. Deitase. Logo esperta, coma sempre. Pregunta.

—Falei?

Ela non responde. Só aperta o seu ventre; a súa nena.


     Non me queda tempo.

     Están a piques de arrincarme a vida da forma máis perversa, aterradora e dolorosa que poidades imaxinar. Sen motivo. Sen piedade. A Maldade mesma agárdame aquí, nesta habitación, acazapada na escuridade coma un depredador famélico e intanxible.

     Estou indefenso.

     Levouse á miña muller fai apenas uns intres… Nun chiscar de ollos. Nin sequera puiden despedirme… Todo canto amo corre perigo.

     Teño medo, un medo xélido e visceral que atenaza até a última das miñas células. Procuro non moverme, non chamar a súa atención. Apenas respiro, pero non hai acocho posible, está tan preto… Sinto a súa negra bruma invadir a miña mente, esgazándoa implacable…

     ―Ola, papá. ―A porta entreabriuse de súpeto, recortando contra a luz do corredor a figura dun home alto.

     ―Q-quen… quen es ti? ―balbucín ao cabo. A miña vida esvaecida xa nas fauces do Escuro, devorado cada recordo pola súa furia descarnada.

Luis cargou ás costas un envurrullo coas súas escasas peertenzas e, fechando a porta tras de seu, abandonou o que fora desde tempo inmemorial o seu solar familiar.   Botou unha derradeira ollada pola paisaxe de soutos e fragas onde os seus devanceiros fornecéranse para sobrevivirremontándose á orixe da súa caste labrega e, ca tritura incrustada no peito, deixou rodas unha bágoa pola fázula. Toda a súa vida habitara naquel lugar até que no día anterior un irresponsable salvaxe provocara un incendio, privándolle da súa mantenza.

De cando en vez perdíase algún viaxeiro por aquelas paraxes abraiándose das suras condicións de vida, malia que el fose ledo aló.

—De onde creedes que ven o voso papel?— fachendeaba sempre o labrego a menor oportunidade— Qué sería de vos se non vivira eu aquí!

Ao amainar o lume, luis achegouse ó monte co corazón nun puño. Dende a súa casa até o regato queimaba os pés ao pisar as raíces e o substrato que, inadvertidos, seguían a arder.

Espallados aquí e acolá viánse refugallos de animáis abrasados: aves calcinadas e pequenos mamíferos torrados logo de morrer abafados.

Despedíndose para sempre do seu fogar cavilou que na vila non se queixarían.

—Xa darán con máis monte de onde sacar papel —Clamou na soidade da desfeita—.

Cando o coitado chegou á cidade na procura de abeiro, con desespero os seus habitantes confesáronlle ca súa recén abandonada foresta era o derradeiro verxel encol da terra, laiándose de non preservalo. E os homes axeonlláronse tarde nas prazas pregando a perdoanza da súa culpa! [...]  Ver +


-Danme noxo os bicos.
Nin sequera estaba a escoitar, apoiados abrazados. Estaba tan ilusionado. No museo parecía inalcanzable pero agora estaban alí.
-Unha árbore.
– Perdón? -Aínda estaba a pensar en como acabaran alí.
– Creo que noutra vida fun unha árbore -Tardou en darse conta da forza coa que lle suxeitaba o ombreiro.
-Porque agora chámanme.
Non viu como lle cravaba a folla no ventre, pero sentiu tirar cara arriba, mentres escorregaba sobre o tronco deixando a cortiza húmida ata a raíz.
I é que os homes viven moito en Irlanda, pero as árbores aínda máis.

“Onde está o home que tira das pernas?”, di. E segue a rillar no pan con marmelada e a ver os debuxos na televisión coma se nada. “O home que tira das pernas inventouno tía Bárbara para que non andes a gabear polos mobles”. Mais o meu fillo xa esqueceu a pregunta, e a resposta tampouco lle interesa.

Ti teslle medo ós dinosaurios, ás motos e ás tormentas pero, sabes, meu neno? O home que tira das pernas turra dos pés dos meniños cara abaixo, arrástraos polas escaleiras, afúndeos nos pozos, ensínalles o chan pola fiestra aberta.

Hai veces que o meu fillo xoga a estar morto. Bótase no chan, inmóbil (el, que é o máis fervello de todos os rapaces), e agarda por min para que lle pinche as costelas co furabolos estirado. E logo ri. E eu fago por rir con el, aínda que me doia.


O PESADELO DE ALBA

Alba tiña un soño recurrente que a angustiaba. Soñaba que ela estaba durmida e alguén se achegaba cun coitelo na man e, cando ela se xiraba en soños, descubría con pavor que se trataba do seu marido. Despertaba sobresaltada, xirábase e vía ao seu esposo durmindo tranquilamente ao lado. Xa non podía durmir máis e ficaba analizando o soño. Non encontraba ningún motivo racional para terlle medo. Estaría volvéndose tola? Pero a el non se atrevía a comentarllo. Por pequenas cousas, por pequenos detalles, intuía que el era capaz de matala e Alba, neses momentos, angustiábase. Ese era o seu segredo, un segredo que a afogaba, até que un día, despois de que el marchara ao traballo, Alba fixo a maleta, colleu cartos do banco e subiu ao tren. Un descoñecido díxolle “Non teñas medo, isto é moi seguro”. E xa non tivo medo.

ROUPA DE MORTO

Cando morreu o avó queimamos a súa roupa, había xente que a necesitaría, sí, máis non quixemos arriscar.

O avó tiña un aire de morto, seica saíra da casa cando era neno e a veciña pasaba no cadaleito por diante da porta.

Non cremos moito nestas paxaradas, pero a manía que tiña de avisar á xente de que ía morrer foinos convencendo de que aquelo tiña que ter algo de verdade.

Casou coa avoa de casualidade, coa oposición da familia dela –que nunca máis lle falou e non nos recoñeceu coma propios xamais-.
Cando morreu o avó queimamos a roupa pensando que ardería o aire de morto, máis onte cando pasou meu home ao meu carón, busquei na axenda a número da funeraria.
Non quixemos arriscar, pero a casa segue a feder a mortos.


Uns dentes

Aínda podo lembrar aquela noite cando, durmida, o meu corazón latexou de máis e acelerouse todo dentro de min.

Eran brancos, afiados e pracenteiros ata facerme berrar… noteinos na miña pel como agullas finas traspasando a miña alma.

E non, non era un soño.

Abrín os meus ollos e puiden ver o teu sorriso igual que un neno cando fai unha trastada.

Agora son coma ti, unha criatura da noite que chucha sangue para vivir e que non pode esquecer o momento en que deixou a luz para nacer á escuridade.


Morrer é xerundio

Entre o salitre do ceo, as augas do Aqueronte triscan os soños que quedaron por, segundo, sen, sobre e tras de min. Oxido o fígado cos últimos azos de presente mentres, tremendo, o meu corpo se converte nunha órbita de helio espallándose na eternidade do horizonte ata que a gravidade, como un coitelo afiado, decida encarnar un novo comezo.  A vida é unha barquiña de cristal na que as primaveras, a ritmo de Bach, lubrican os derradeiros hálitos que manteñen vivo o principio do medo. O alento robotizado dun respirar entre catro paredes, aquel que ouvea ao futuro no medio dun piñeiral, o do primeiro grolo de licor, rápido e insconciente ou o que entregas por completo a eses ollos que, entre linguas, bicaron o máis íntimo da túa matriz; ese é o mesmo que che arrincará a vida dos beizos para embalsamarte, por sempre, na escura apnea do alén.

A cama desfeita

Remexeuse entre as sabas loitando por se librar da colcha. Era aínda de noite e espertara boquexando, sen osíxeno. Estarricouse coma un nadador e deuse conta de que fixera o camiño ó revés, estaba no fondo da cama. Turrou da saba con forza, pero o peso do seu corpo facía pinza e non foi quen de retirala. Desistiu. Ardíalle a gorxa e doíanlle os brazos de erguer a roupa sobre a cabeza. Deu volta reptando, atopou a almofada no medio da cama, pelexou con ela para deixala atrás. Non daba atopado o cabeceiro nin as beiras. O calor era abafante, non daba respirado. Trabou a saba baixeira e tirou ata esganar os dentes. O lenzo rachou, os pulmóns estoupáronlle, rabuñou o colchón ata facer un buraco. Meteu a cabeza entre a escuma e os ferros. Furou todo o corpo, brazos e pernas. Tras del quedaba a tea cosida.


A Falsa Nai

Dende a cristaleira do comedor podíase ver o bosque, apoiando as súas maniñas na xanela miraba o paso dunha procesión onde todos tiñan a cara cuberta por un veo branco, ían por un camiño de terra que non levaba ao cemiterio.
Ás súas costas a súa irmá saloucaba, virouse e viuna chorando cun coitelo entre as súas mans ensanguentadas. “Onde está mamá?” preguntou anguriada.
Unha muller descoñecida entrou pola porta, levaba posta as roupas da súa nai, cando viu ás nenas botouse a rir frenéticamente e correu a abrazalas.

O frío ar da noite

Remexeuse entre as sabas, loitando por se librar do peso da colcha, e foi quen de emerxer daquel mar de algodón. O seu nariz asomou por entre a marusía da suor e aspirou fondo, gozando do ar frío do dormitorio. Xusto aí, nese intre de consciencia, decatouse de que controlaba a súa respiración, de que era el quen facía entrar e saír o oxíxeno dos pulmóns. Xusto aí, mentres enchía o peito co agasallo invisíbel da vida, pensou en que acontecería se deixaba de facelo ao se quedar durmido. Cada inhalación, cada exhalación, converteuse nunha tortura. Cada gramo de ar pasou a pesar un quintal e el, tremendo de medo entre as sabas, repetíase mentalmente que non se podía esquecer de respirar. As horas pasaron nunha eternidade insoportábel e, cando notou que o sono o vencía, encheu o peito atenazado de angustia, pregando que aquela non fose a derradeira vez.


O poder dunha ollada

Entre cores laranxas e negras todo o mundo ría… candeas, cabazas… e ninguén vía, en medio de tanto rímel, o meu medo, o de verdade.

Era o momento perfecto para me esconder.

Pero a miña alma berraba.

Unha meniña disfrazada de bruxa achegouse e díxome:

  • As túas bágoas brilan.

E marchou.

O medo mudou. Xa non pesaba tanto. Non estaba soa.

Ao día seguinte, fun mercar unha caixa de pinturas de cera con purpurina… para tornar o medo, aos dous días unha goma de borrar malos pensamentos, ao terceiro un caderno no que debuxar cousas leves… e así, aos poucos, co corazón ocupado, chegou a primavera.