Sensación estraña na que a nosa alma se atopa refuxiada no máis profundo do noso ser. O noso corazón bombea sangue negro para avisar ao resto do corpo de que se aventura un perigo. Todos os músculos se atopan ríxidos coma o aceiro. Os ósos están rodeados dunha néboa densa da que son incapaces de saír. A través dos nosos ollos só se ve un mundo de escuridade, un mundo no que as portas nos acollen para protexernos do gran perigo.

O medo, unha capa negra semellante á dun zombi que se quita e se pon ao antollo de cadaquén. Un diaño malvado que vive no inferno e só fai ben cando dorme.

Unha serpe que percorre vidas e momentos. Un puñal asasino que non para ata acabar connosco. Unha loita contra o reloxo da que non saímos facilmente.

Eu vino varias veces mentres durmía. É un espírito vivo do cemiterio.

Teño medo.

Mírome no espello e vexo unha persoa enferma. Paso a miña man pola cabeza calva

e penso:

Teño medo.

Levo un ano de quimio; todo ía ben, pero torceuse. Cada día atópome peor e só

penso:

Teño medo.

Cando o médico me di que o cancro se volveu terminal, penso:

Teño medo.

Teño medo da morte, da inexistencia.

Pero saio do hospital, vou cos meus amigos, coa miña familia e, como persoa que

son, penso:

Teño esperanza.

A porta pechouse detrás de min. Puiden ver o seu rostro reflexado no espello, o seu sorriso sádico, a terrorífica cara que vivía nos meus pesadelos… eses ollos esquivos, abertos… loucos.

Pechei os ollos. Vin o meu  sangue manchando as baldosas do baño, gotas grosas que baixaban lentamente dende a miña cara ata o chan. Puiden escoitar o seu riso histérico, puiden notar como me empuxaba  contra a parede. Aínda que iso só eran recordos, non? Non-non podía volver a pasar.

Non berrei, ninguén me escoitaría. Non pagaba a pena. O meu corazón latexaba a bruscas sacudidas. Creo que caín de rodillas  contra o chan antes de escoitar a súa trastornada voz na miña orella e sentir como a súa garra pechábase arredor do meu ombreiro. Non lle facía falta usar armas para poñerme fin. Ámbolos sabiámolo. “É a hora” díxome, ao oído “Agora estás morta”.