Mudou o sorriso por unha lambetada. Tornou a ledicia pola melancolía e transformouse nun ente negro,tenebroso e solitario.Gozaba alimentandose dos berros descontrolados, angustiados e profundos que a súa presenza provocaba naqueles que conseguian velo ou sentilo. Con total seguridade  podo decirvos que non había noite nin día onde o banquete non fora suculento e farturento. Agora ben ,lembraba dun xeito particular,emotivo,apesarado e nostálxico ,a primeira enchenta. Acontecera un 31 de outubro dun ano que non podía ou quería precisar .Mais un cambio importante chamaría con teima a súa porta.Tiña que ser! Non había volta de folla! Non servia recuar! E si ,tiña medo! Non era para menos !Porén ,hieraticamente afrontou o truco e renegou do trato.