Ninguén.

Todos teñen medo. Todos escapan do podre, do morto, do desagradable.
Todos foxen daquelo que cheira mal.
Todos berran ante a pel verde, ante o sangue, ante o corpo esmagado.
Todos.
Sen excepción.
Temen a morte. Asustalles a noite, as sombras. O camiñar por un bosque con lúa chea, co cruxir das follas secas baixo seus pés.
O pasear por unha rúa baleira dun pobo abandoado, dunha cidade pantasma.
O entrar de noite nun cemiterio, e o despertar dun morto vivente…
Todos.
Todos, todos temen.
Todos…
Pero ninguén nunca pregúntase a que lle teme el.
Ninguén ponse na pel dun zombi.
É demasiado verde.
Ninguén…

Amada miña

Morte, ven. Lévame lonxe onde ninguén poida vernos.

Estou namorada da túa alma, do teu cabelo de ouro, da túa tostada pel, dos teus beizos ardentes e do teu acolledor sorriso.

Amiga, confidente de amargas ilusións. Espantoso mollo de ortigas e arbustos. Ardor, esconxuro de ras e sapos. Viva chama de gasolina que queima, queima e leva consigo todo. Ceo de estrelas estreladas. Noite escura de bravo mar.

Quero casarme contigo. Levar no meu dedo anular un anel co teu nome. Percorrer cada parte do teu corpo ata converternos en ardentes cinzas.Quéreme amada doncela. Que será de min  sen vos?

Ven xa amada miña.


Dos péndulos da imaxinación

A única maneira que tiña de librame del era rezando.

Todo o que estaba a pasar a miña arredor era mentira, todo saía da miña imaxinación. Estaba soa e consumíame o medo, o medo do que el se alimentaba, sentín como me rasgaba a pel e consumía a miña alma, todas as cruces quedaron colgadas cara abaixo e sentín coma eu tamén descendía, podía oler a morte, non podía nin respirar, ata que espertei, vínme rodeada outra vez daquelas paredes cor branco, e un médico examinándome:

-Outra vez un ataque; escoitéino dicir

-Será mellor sedala ata mañá.

Outra vez, el detrás, atormentándome, non era un sono como eu quería, era a realidade.

Pronto chegará.