Odio e medo

Entre as follas de carballo douradas do outono vin a sua cara, sentín a humidade da sua boca e o noxo intenso da sua cercanía. As suas maus estaban mais  preto que a lúa, que inmóvil desdecía dos meus intentos de fuxir de un acoso inminente.

O cheiro da noite bloqueou os meus sentidos, o muiño moendo e eu, atormentada por esa escuridade, que xa non era miña, correndo e fuxindo. Xa cerca da casa, tremendo, virando a vista atrás, atopei una cara e uns ollos lastrados polo desexo e a violencia.

E de repente as follas de carballo, pintadas pola lúa e regadas pola noite, e o tempo amaestrado na moa do muiño, todos fuxen de min.

Así fuxiu de min o teu amor, e so quedou odio e medo.

Bebé-Deus fronte ao espello

Bebé-Deus vive nun cuarto sen paredes rodeado de xoguetes que, de vez en cando, racha para saber como funcionan. Cando ten fame ou sede, nútrese cos alimentos que a Nai Terra fai abrollar á súa vontade. Cando sente frío ou o vence o sono, acobíllase en niños e recunchos abrigados. Adora ao Pai Sol, que lle dá calor de día e pola noite móstralle a infinitude do cosmos por onde pode voar en fermosos soños. E, por veces, ao soñar inventa xogos e crea xoguetes novos.

Bebé-Deus inventou un espello para mirarse, mais non lle prace a imaxe que o vidro lle devolve. Encabuxado, racha centos sen lograr un reflexo favorable. Agora está canso, enrugas de ancián aparécenlle na fronte. E o do espello, argallando historias que o Bebé imita, preme coa man unha pequena pistola e apunta con ella á súa propia tempa.


O derradeiro «big bang»

Fuxían os tres por un túnel a escuras. El escoitou os ladridos do can, que intuía a traxedia, ela descubriu que era unha vía morta sen saída. Os tempos chegados eran os do fin da humanidade, de pánico infinito nun mundo perdido, de almas en vilo perseguidas por sombras en silencio, por linguas de lume, por bandadas de buitres que voaban sobre os seus corpos sanguentados.
Un vento incandescente baixo o ceo roxo zoaba no holocausto nuclear dun infernal caos planetario. A vida expiraba, sen esperanza nin horizonte.
Antía e Xandre, testemuñas vinculeiras no derradeiro día do futuro pasado, tremolaban de medo acochados ao carón do seu fiel e leal amigo, Roi, pexado polas feridas dunhas pezuñas en carne viva. Os tres estaban acurralados por un apocalíptico “big bang”.

As voces

O neno entrou atordado na sala co seu can no colo, sentou no sofá e mirou en derredor. Deixara todo enchoupado: o chan, a alfombra, a mesiña e, agora tamén, o sofá. Todo perdido de auga. Daquela, a porta da rúa abriuse no piso de abaixo, e un tras outro foi sentindo os pasos do pai subindo as escaleiras. Lentos. Acompasados. Como campás que tocan a morto. E a cada badalada, o corazón do neno encollía por culpa do pánico: aínda non chegara arriba, pero case podía velo quitando o cinto para lle sacar —outra vez— o demo de dentro a lategazos. Un último calafrío percorreulle o corpo, volveu mirar a desfeita que organizara, e fechou forte os ollos para ver se as voces lle murmuraban algunha escusa que o puidese librar da malleira. Mais as voces que o obrigaran afogar o can na bañeira, agora calaban.


O alaricano que tinha medo de ser esquecido

Como todos os anos desde há uns quantos anos, em qualquer rua de qualquer pais estrangeiro, um jovem alaricano está de aniversário. Sentado na mesa da cozinha abre o Whatsapp com medo pois sabe que cada ano são mais as pessoas que se esquecem de felicitá-lo. “Desde que vim para o estrangeiro é como se não existisse”. Desaparecer dos planos, das conversas e, em definitiva, da memória de seus entes queridos, produzia-lhe verdadeiro pavor. Então lembrou-se duma publicação que vira no Facebook sobre um concurso de contos em Alhariz. Um dos prémios deste concurso era publicar o texto nos marca páginas e postais duma conhecida livraria da vila. “Se um conto meu aparecer nos marca páginas e postais dessa livraria, ninguém poderá esquecer-se de mim” pensou ele. Nesse mesmo instante, deixou o telemóvel na mesa e começou a escrever um conto sobre um alaricano que tinha medo de ser esquecido.

Desta vez si

Tiña o canón da pistola ben agarrado cos dentes. Desta vez ía ser, desta vez non se ía arrepentir.

Ata aquí cheguei, cona xa.

Non o ían botar atrás todas as cousas que deixaba sen facer. Non se ía deixar enganar por nada. Esta era a definitiva, desta volta si que o ía mandar todo á merda e, os que quedan, que se fodan.

A súa muller, a súa filla, os seus pais, os seus amigos… tampouco o ían botar tantísimo de menos. E se o fan, que se fodan.

A ver que cara lle quedaba agora a todos eses bichicomas.

QUE-SE-FO-DAN.

Apertou o gatillo con decisión. Este cedeu ata o final do seu percorrido e, na fracción de segundo que pasa entre que fai contacto e a bala estoupa, pensouno mellor.

Merda.


UN DESTES DÍAS

Que ben me cae o novo veciño. Chámase Luis, dí­xomo el. Creo que xa nos fixemos algo amigos, ainda que el é un home maior e eu acabo de facer nove anos. Cando chego do cole case sempre está esperando o ascensor. Subimos xuntos e cóntame cousas interesantes. Ás veces faime preguntas tamén. Eu baixo no sétimo; el continúa porque vive no décimo, contoume. Onte non se decatou e premeu o botón do dez, así­ que cando se abriron as portas tiven que volver a baixar. Dí­xome que entrase no seu piso, que me daría a merenda. Pero eu acordeime de que a miña nai quedara na cama, enferma, e estarí­a a esperar por min, así que fun para a miña casa. Outro día, dí­xenlle a Luis

A Forma

Non se lles permite as embarazadas dubidar nesas noites que posúen a tranquilidade das augas paradas. Son como a superficie lisa dun lago que oculta a putrefacción. Acéndese o lume nas lareiras e como non serve empregar as armas para defenderse, contribúen con rituais a fortalecer a crenza das mulleres nas que prendeu a semente: Verten fermentos no chan, debuxan xeometrías con terra negra, contorsiónanse, machucan insectos, debullan novas oracións na lentitude coa que se cociñan os bolos de pan. Entre esa barreira protectora o mal ulisca excitado os rastros da debilidade. Se non atopa ningunha mácula, emprega a habilidade xelatinosa dos cefalópodos para introducirse nas casas, zugar nos úteros e marchar cos fetos inseridos no seu corpo desosado. O peor sucede cando acha indicios da culpabilidade e deixa que os bebés collan forma no ventre.


Café

Neste noso recuncho,o refuxio que nos protexe do mundo exterior, sona “Slow Dancing in a Burning Room´´ de John Mayer na vella radio, mentres me miras poñer a cafeteira no lume.
Miro para ti de esguello, quietiña. Teus ollos, antes eléctricos, agora seguen amodiño as miñas mans,que preparan duas cuncas. Escoito a tua respiración ,cada vez mais acompasada.
-Non te apures .
-Descansa agora.
-Sei,sabémolo os dous, que si as cordas non te suxeitaran á cadeira , estarias apertada a min,agradecéndome que nunca máis terás que pronunciar unha palabra. Falar é agoniante . Libereite. Agora ,a túa lingua ,ainda quente, dorme no peto do meu pantalón ,e ti, bañada en suor e sangue ,agardas polo café.
-Seguro que a ti préstache cargado…e a min,fervendo, mesturado coa pel do teu lombo.
Asubía a italiana, ti tremes.
Por que choras? Emocionaste…?….Miña alfaia,ainda temos noite por diante…

Final

A porta pechouse detrás de min. Puiden ver o seu rostro reflexado no espello, o seu sorriso sádico, a terrorífica cara que vivía nos meus pesadelos… eses ollos esquivos, abertos… loucos.

Pechei os ollos. Vin o meu  sangue manchando as baldosas do baño, gotas grosas que baixaban lentamente dende a miña cara ata o chan. Puiden escoitar o seu riso histérico, puiden notar como me empuxaba  contra a parede. Aínda que iso só eran recordos, non? Non-non podía volver a pasar.

Non berrei, ninguén me escoitaría. Non pagaba a pena. O meu corazón latexaba a bruscas sacudidas. Creo que caín de rodillas  contra o chan antes de escoitar a súa trastornada voz na miña orella e sentir como a súa garra pechábase arredor do meu ombreiro. Non lle facía falta usar armas para poñerme fin. Ámbolos sabiámolo. “É a hora” díxome, ao oído “Agora estás morta”.


VIDA ETERNA

Desde neno sempre tivera moito medo a morrer. Pero tampouco vivira, o que se di, unha vida plena.

Como o sono é irmán da morte, co tempo se afixera a trocar cama por televisión, reducindo o descanso de xeito progresivo: cinco horas, tres horas, apenas unha… a pantalla convertéraselle no pretexto perfecto para esquecer o seu medo, pero morría o tempo cobrando días, meses e anos.

Chegou o seu último día e, con máis medo ca nunca, foi consciente de todo: apagaríase como se apagaba o televisor ao premer no botón vermello do mando. Salaiou e acabouse.

Camiñou etéreo ao longo dun túnel de luz, rememorando todos os fotogramas televisivos que amoreara durante a vida. Cando chegou ao final e atravesou a ucheira topouse na súa sala de estar co seu propio televisor aceso en calquera canle. E sentou, novamente.

Falei?

Reméxese entre as sabas, loitando por se librar da colcha. El non está ao seu carón. Logo dun intre, distíngueo fronte á ventá.

—Vermello… NON!… Hai que cerralo xa…

Fala só; durmindo. Pásalle cando está estresado.

—Non ten puta idea… O coche… Si…

As cousas do traballo non o deixan nin de noite.

—Sopa… Claro… Non é moi nova?

Logo o silencio. A súa silueta na escuridade; coma unha estatua.

—Si… O memorando, que?… Branquiña… Pagácheslle ao Bruno?

Ela contén o alento, atenta. Hai algo estraño.

—DEUS… Espera que esperte… O palco… Vermello…

Unha nota disonante no caos dese discurso automático.

—Grava isto… DEUS… tan doce…

A súa voz colle un ton ansioso, repugnante. Ela treme.

—Tan nena… Os puros de Fabián?… Dáme o coitelo… Vermello…

Cala. Deitase. Logo esperta, coma sempre. Pregunta.

—Falei?

Ela non responde. Só aperta o seu ventre; a súa nena.


O Escuro

     Non me queda tempo.

     Están a piques de arrincarme a vida da forma máis perversa, aterradora e dolorosa que poidades imaxinar. Sen motivo. Sen piedade. A Maldade mesma agárdame aquí, nesta habitación, acazapada na escuridade coma un depredador famélico e intanxible.

     Estou indefenso.

     Levouse á miña muller fai apenas uns intres… Nun chiscar de ollos. Nin sequera puiden despedirme… Todo canto amo corre perigo.

     Teño medo, un medo xélido e visceral que atenaza até a última das miñas células. Procuro non moverme, non chamar a súa atención. Apenas respiro, pero non hai acocho posible, está tan preto… Sinto a súa negra bruma invadir a miña mente, esgazándoa implacable…

     ―Ola, papá. ―A porta entreabriuse de súpeto, recortando contra a luz do corredor a figura dun home alto.

     ―Q-quen… quen es ti? ―balbucín ao cabo. A miña vida esvaecida xa nas fauces do Escuro, devorado cada recordo pola súa furia descarnada.

A MARCHA

Luis cargou ás costas un envurrullo coas súas escasas peertenzas e, fechando a porta tras de seu, abandonou o que fora desde tempo inmemorial o seu solar familiar.   Botou unha derradeira ollada pola paisaxe de soutos e fragas onde os seus devanceiros fornecéranse para sobrevivirremontándose á orixe da súa caste labrega e, ca tritura incrustada no peito, deixou rodas unha bágoa pola fázula. Toda a súa vida habitara naquel lugar até que no día anterior un irresponsable salvaxe provocara un incendio, privándolle da súa mantenza.

De cando en vez perdíase algún viaxeiro por aquelas paraxes abraiándose das suras condicións de vida, malia que el fose ledo aló.

—De onde creedes que ven o voso papel?— fachendeaba sempre o labrego a menor oportunidade— Qué sería de vos se non vivira eu aquí!

Ao amainar o lume, luis achegouse ó monte co corazón nun puño. Dende a súa casa até o regato queimaba os pés ao pisar as raíces e o substrato que, inadvertidos, seguían a arder.

Espallados aquí e acolá viánse refugallos de animáis abrasados: aves calcinadas e pequenos mamíferos torrados logo de morrer abafados.

Despedíndose para sempre do seu fogar cavilou que na vila non se queixarían.

—Xa darán con máis monte de onde sacar papel —Clamou na soidade da desfeita—.

Cando o coitado chegou á cidade na procura de abeiro, con desespero os seus habitantes confesáronlle ca súa recén abandonada foresta era o derradeiro verxel encol da terra, laiándose de non preservalo. E os homes axeonlláronse tarde nas prazas pregando a perdoanza da súa culpa! [...]  Ver +


O medo

-Danme noxo os bicos.
Nin sequera estaba a escoitar, apoiados abrazados. Estaba tan ilusionado. No museo parecía inalcanzable pero agora estaban alí.
-Unha árbore.
– Perdón? -Aínda estaba a pensar en como acabaran alí.
– Creo que noutra vida fun unha árbore -Tardou en darse conta da forza coa que lle suxeitaba o ombreiro.
-Porque agora chámanme.
Non viu como lle cravaba a folla no ventre, pero sentiu tirar cara arriba, mentres escorregaba sobre o tronco deixando a cortiza húmida ata a raíz.
I é que os homes viven moito en Irlanda, pero as árbores aínda máis.

Monstros pequenos

“Onde está o home que tira das pernas?”, di. E segue a rillar no pan con marmelada e a ver os debuxos na televisión coma se nada. “O home que tira das pernas inventouno tía Bárbara para que non andes a gabear polos mobles”. Mais o meu fillo xa esqueceu a pregunta, e a resposta tampouco lle interesa.

Ti teslle medo ós dinosaurios, ás motos e ás tormentas pero, sabes, meu neno? O home que tira das pernas turra dos pés dos meniños cara abaixo, arrástraos polas escaleiras, afúndeos nos pozos, ensínalles o chan pola fiestra aberta.

Hai veces que o meu fillo xoga a estar morto. Bótase no chan, inmóbil (el, que é o máis fervello de todos os rapaces), e agarda por min para que lle pinche as costelas co furabolos estirado. E logo ri. E eu fago por rir con el, aínda que me doia.


O PESADELO DE ALBA

Alba tiña un soño recurrente que a angustiaba. Soñaba que ela estaba durmida e alguén se achegaba cun coitelo na man e, cando ela se xiraba en soños, descubría con pavor que se trataba do seu marido. Despertaba sobresaltada, xirábase e vía ao seu esposo durmindo tranquilamente ao lado. Xa non podía durmir máis e ficaba analizando o soño. Non encontraba ningún motivo racional para terlle medo. Estaría volvéndose tola? Pero a el non se atrevía a comentarllo. Por pequenas cousas, por pequenos detalles, intuía que el era capaz de matala e Alba, neses momentos, angustiábase. Ese era o seu segredo, un segredo que a afogaba, até que un día, despois de que el marchara ao traballo, Alba fixo a maleta, colleu cartos do banco e subiu ao tren. Un descoñecido díxolle “Non teñas medo, isto é moi seguro”. E xa non tivo medo.

ROUPA DE MORTO

Cando morreu o avó queimamos a súa roupa, había xente que a necesitaría, sí, máis non quixemos arriscar.

O avó tiña un aire de morto, seica saíra da casa cando era neno e a veciña pasaba no cadaleito por diante da porta.

Non cremos moito nestas paxaradas, pero a manía que tiña de avisar á xente de que ía morrer foinos convencendo de que aquelo tiña que ter algo de verdade.

Casou coa avoa de casualidade, coa oposición da familia dela –que nunca máis lle falou e non nos recoñeceu coma propios xamais-.
Cando morreu o avó queimamos a roupa pensando que ardería o aire de morto, máis onte cando pasou meu home ao meu carón, busquei na axenda a número da funeraria.
Non quixemos arriscar, pero a casa segue a feder a mortos.


Uns dentes

Aínda podo lembrar aquela noite cando, durmida, o meu corazón latexou de máis e acelerouse todo dentro de min.

Eran brancos, afiados e pracenteiros ata facerme berrar… noteinos na miña pel como agullas finas traspasando a miña alma.

E non, non era un soño.

Abrín os meus ollos e puiden ver o teu sorriso igual que un neno cando fai unha trastada.

Agora son coma ti, unha criatura da noite que chucha sangue para vivir e que non pode esquecer o momento en que deixou a luz para nacer á escuridade.


Morrer é xerundio

Entre o salitre do ceo, as augas do Aqueronte triscan os soños que quedaron por, segundo, sen, sobre e tras de min. Oxido o fígado cos últimos azos de presente mentres, tremendo, o meu corpo se converte nunha órbita de helio espallándose na eternidade do horizonte ata que a gravidade, como un coitelo afiado, decida encarnar un novo comezo.  A vida é unha barquiña de cristal na que as primaveras, a ritmo de Bach, lubrican os derradeiros hálitos que manteñen vivo o principio do medo. O alento robotizado dun respirar entre catro paredes, aquel que ouvea ao futuro no medio dun piñeiral, o do primeiro grolo de licor, rápido e insconciente ou o que entregas por completo a eses ollos que, entre linguas, bicaron o máis íntimo da túa matriz; ese é o mesmo que che arrincará a vida dos beizos para embalsamarte, por sempre, na escura apnea do alén.

A cama desfeita

Remexeuse entre as sabas loitando por se librar da colcha. Era aínda de noite e espertara boquexando, sen osíxeno. Estarricouse coma un nadador e deuse conta de que fixera o camiño ó revés, estaba no fondo da cama. Turrou da saba con forza, pero o peso do seu corpo facía pinza e non foi quen de retirala. Desistiu. Ardíalle a gorxa e doíanlle os brazos de erguer a roupa sobre a cabeza. Deu volta reptando, atopou a almofada no medio da cama, pelexou con ela para deixala atrás. Non daba atopado o cabeceiro nin as beiras. O calor era abafante, non daba respirado. Trabou a saba baixeira e tirou ata esganar os dentes. O lenzo rachou, os pulmóns estoupáronlle, rabuñou o colchón ata facer un buraco. Meteu a cabeza entre a escuma e os ferros. Furou todo o corpo, brazos e pernas. Tras del quedaba a tea cosida.


A Falsa Nai

Dende a cristaleira do comedor podíase ver o bosque, apoiando as súas maniñas na xanela miraba o paso dunha procesión onde todos tiñan a cara cuberta por un veo branco, ían por un camiño de terra que non levaba ao cemiterio.
Ás súas costas a súa irmá saloucaba, virouse e viuna chorando cun coitelo entre as súas mans ensanguentadas. “Onde está mamá?” preguntou anguriada.
Unha muller descoñecida entrou pola porta, levaba posta as roupas da súa nai, cando viu ás nenas botouse a rir frenéticamente e correu a abrazalas.

O frío ar da noite

Remexeuse entre as sabas, loitando por se librar do peso da colcha, e foi quen de emerxer daquel mar de algodón. O seu nariz asomou por entre a marusía da suor e aspirou fondo, gozando do ar frío do dormitorio. Xusto aí, nese intre de consciencia, decatouse de que controlaba a súa respiración, de que era el quen facía entrar e saír o oxíxeno dos pulmóns. Xusto aí, mentres enchía o peito co agasallo invisíbel da vida, pensou en que acontecería se deixaba de facelo ao se quedar durmido. Cada inhalación, cada exhalación, converteuse nunha tortura. Cada gramo de ar pasou a pesar un quintal e el, tremendo de medo entre as sabas, repetíase mentalmente que non se podía esquecer de respirar. As horas pasaron nunha eternidade insoportábel e, cando notou que o sono o vencía, encheu o peito atenazado de angustia, pregando que aquela non fose a derradeira vez.


O poder dunha ollada

Entre cores laranxas e negras todo o mundo ría… candeas, cabazas… e ninguén vía, en medio de tanto rímel, o meu medo, o de verdade.

Era o momento perfecto para me esconder.

Pero a miña alma berraba.

Unha meniña disfrazada de bruxa achegouse e díxome:

  • As túas bágoas brilan.

E marchou.

O medo mudou. Xa non pesaba tanto. Non estaba soa.

Ao día seguinte, fun mercar unha caixa de pinturas de cera con purpurina… para tornar o medo, aos dous días unha goma de borrar malos pensamentos, ao terceiro un caderno no que debuxar cousas leves… e así, aos poucos, co corazón ocupado, chegou a primavera.

O ANIVERSARIO DA LAGOA

Saía nos xornais, na televisión, na radio… Facíanse homenaxes a través das institucións… Todo o pobo recordaba a data. Pero había quen a recoraba de maneira máis especial: os pais de Samuel, e Raúl. Cumpríanse trinta anos do asasinato na Lagoa e 45 eran os que cumpría Raúl.

Foi tomar o café ao bar de sempre, e coma sempre en solitario. Tras ler a prensa dirixiuse de novo á súa casa. Entrou e sentouse na butaca do salón ante unha gran fiestra dende a que se divisaba perfectamente toda a Lagoa de Antela.

El quedara coa casa tras a repentina morte de seus pais e nunca quixo desfacerse dela a pesar das traxedias que a rodeaban.

Trinta anos atrás celebrou o seu 15º aniversario cunha gran festa no xardín da casa, o cal chegaba ata a ribeira da lagoa. Sen que ninguén soubese como o seu amigo Samuel desapareceu da festa e dende entón foi todo un misterio. Un misterio agás para Raúl, que sabía exactamente onde escondera ao seu amigo…


O misterio da lagoa

Isto ocurre nunha tarde fría de inverno, onde a neve era a raíña do lugar. Ramón, o noso protagonista, ía camiño do seu fogar, el pertencía ao concello de Xinzo da Limia, adoitaba coller esa ruta tódolos días despois de continuar ca construción da súa casiña en Sarreaus.

Entre as árbores, debaixo da neve víu unha forte luz que lle chamou a atención, situábase á outra beira da lagoa, Ramón estaba canso, tras unha dura xornada de traballo, mais tiña interese en coñecer que era iso que estaba agochado.

Aproximouse a ese foco de luz, tivo que mollarse para cruzar o lago, escarvou na neve e atopou unha cunca, esta era pequena e con moitos adornos, colleuna e levouna ata Xinzo. Mentres pensaba: “Esa lenda sobre a perda da memoria ao atravesar a Antela é unha parvada, coma todas…”

Ao día seguinte ergueuse, para almorzar colleu esa cunquiña mais non se decatou de onde saíra e nunca máis continuou ca construción da súa vivenda en Sarreaus, ninguén sabe por qué…

O espertar de Antela

O río do esquecemento leva moitos, moitísimos anos facéndonos esquecer. Esquecer o que aconteceu. Esvaecendo un sentimento de vinganza natural e perigoso.

Xa atrás quedou Antioquía. Xa nun leve recordo temos a lagoa de Antela…

Din que a desecaron pero en realidade ela escapou baixo terra. Escapou por tristura e non por medo. Agora observa como seca e podrece o solo e aló embaixo segue medrando baixo os nosos pés.

Xa ninguén a ten presente mais o certo é que neste momento cubre toda a superficie da Galiza e tan só agarda silenciosa o momento de facernos recordar. Recordar quen nos quixo facer esquecer.

Erguerase con furia e rachará a terra! Coma unha barca marcharemos orgullosos por lembrar quen fomos e quen imos voltar ser. Fillos de Antela, da nosa terra, GALEGOS!


ANTELA

Aí estaba… no fondo pero preto, oculto pero visible, semellando consciente de que cada día de San Xoán eramos quen de albiscalo. Un manto verde cubría a súa pel, testemuña do paso do tempo; e o que algún día lucíu dourado agora misturábase  coa escuridade do seu entorno.

A súa silueta era inconfundible. Parecía que en calquera momento cobraría a vida que nun tempo lonxano lle foi arrebatada pola avaricia de quen disfrutaba do seu latexo sen apenas aprecialo.

Case non pasaran uns minutos dende que a noite máis curta do ano se esvaecera, e así coma ela, aquela imaxe difuminouse no fondo da lagoa. A claridade fixo apagar un segredo que permaneceu vivo sempre gracias ao mundo das lendas. Quizás non era máis ca iso, unha lenda, e a maxia desa noite foi quen de feitizarme.

Ese recordo acompañoume ao longo de varios meses. Imaxinaba a pedra, limpa e clara en tempos; as campás, brillantes coma o sol…

Ás doce en punto oíronse cantar os galos.

O código d’A Limia

Aqueles experimentados buzos das “” foron atacados por unha atroz emboscada de mosquitos ao emerxeren da auga. Un a un foron caendo en coma e, ao pouco, morreron de paludismo. O suceso tornou unha hipótese en obsesiva certeza para o doutor Rahn: o Graal, coa sagrada estirpe gravada a fogo, non estaba en Montsegur, nin en Monserrat, nin nas terras do Ulla. Moraba na antiga Antioquía, asolagada baixo a Lagoa de Antela, protexido polo Rei Artur e por unha chea de audaces cabaleiros enfeitizados.

Naquela altura as prioridades no “Reich” eran outras e cesaron as exploracións, porén, Rahn, tras simular a súa morte nos Alpes, afincou no país teimando durante anos coa idea baixo a protección do xeneral Villarrubia. Convenceron ao ministro para meter as máquinas e baleirar a inmensa lagoa na procura da reliquia, agora, para maior gloria do “caudillo” . Como é sabido, o infrutuoso dispendio rematou sen Lagoa en sen Graal.

Villarrubia acabou destinado en Melilla. Otto Rahn, só, mataríase cunha pílula de cianuro nun eido en Sarreaus.


VOLVE A LAGOA DE ANTELA

Esa mañá despertara algo intranquila semallaba que ía acontecer algo inesperado. De camiño á escola comezou unha forte tormenta e continuou chovendo todo o día.Xa pola tarde cando voltaba para a casa atopeime cunha muller velliña que nunca vira antes. Chamoume e fun onda ela,cando me acheguei, notei algo estraño no seu ollar.De súpeto dime que chegou a hora de que todo o que está ao meu redor voltara ser como foi anteriormente.Non sabia o que quería dicir e non contestei senón que marchei correndo.Non lle dei maior importancia ao que me dixo ata que prendín o televidor e vin como o home do telexornal estaba moi alarmado xa que na Limia non paraba de chover dende había varias horas e se alagaran moitas vivendas e locais.Semellaba cousa do demo pero a chuvia incrementaba. A xente comezaba a falar sobre meigallos que dicían que estas terras volverían ser a Lagoa de Antela. Horas despois cumpriuse isto. Estabamos todos baixo as augas da lagoa como me quixeran advertir a tarde anterior.

A man espectral

Unha forza que non puido controlar apoderouse do pequeno Xoan mentres durmía tranquilo, envolto nos seus mundos imaxinarios. Levantouno da cama e guiouno fóra da súa casa, cara o máis profundo do bosque. Juan abriu os ollos e observou unha lagoa brillante baixo a lúa chea.
Unha man espectral xurdiu das súas augas, alzou un dos seus dedos e convidoulle a entrar. O corpo do pequeno Xoan moveuse só, descalzo sobre a terra mollada. A man colleuno do brazo e acompañouno lentamente ata afundilo na auga, onde permaneceu uns poucos minutos e fíxolle sentirse só e diferente durante moitos anos da súa vida. De súpeto, o pequeno Xoan espertou e saíu á superficie. Pero xa non era un neno. Era un home. Un home débil e mortal. Arrastrouse á beira e chorou desconsolado.
Un inocente neno morreu e un mozo adulto espertou. Era hora de vivir morrendo.