A casa estaba chea de xente. Pululaban dun lado ó outro entretidos en cousas absurdas. Servindo comida a quen non probaba bocado e falando do tempo.

No xardín o ceo comezaba a asomar o seu reflexo macelento e semellaba que as formas tornaban á vida.

Ela cavilaba no porche á procura dun senso a aquel momento. Unha brisa fresca encolleuna na cadeira. Tentou levantarse pero o frío paralizáballe as pernas que tremaban e non termaban dela.

Ó frente, entre o ar que formaba remuiños, creu miralo.

Sentiu unha punzada no peito e o corazón desbocábase en vagas que iban e viñan afoutando o desexo de fuxir correndo.

Ela sabía que él quería  algo. Algo que él non entendía e que o tiña desacougado.

Pero ¿cómo explicarllo?, ¿cómo facerlle ver o que nin ela mesma comprendía?.

Tentou sorrir pero foi imposible. Daquela mirouno cariñosa.

O ar bateu forte e despois unha brisa suave alumiñou a súa cara.

Bebé-Deus vive nun cuarto sen paredes rodeado de xoguetes que, de vez en cando, racha para saber como funcionan. Cando ten fame ou sede, nútrese cos alimentos que a Nai Terra fai abrollar á súa vontade. Cando sente frío ou o vence o sono, acobíllase en niños e recunchos abrigados. Adora ao Pai Sol, que lle dá calor de día e pola noite móstralle a infinitude do cosmos por onde pode voar en fermosos soños. E, por veces, ao soñar inventa xogos e crea xoguetes novos.

Bebé-Deus inventou un espello para mirarse, mais non lle prace a imaxe que o vidro lle devolve. Encabuxado, racha centos sen lograr un reflexo favorable. Agora está canso, enrugas de ancián aparécenlle na fronte. E o do espello, argallando historias que o Bebé imita, preme coa man unha pequena pistola e apunta con ella á súa propia tempa.