O cirio da morte

A procesión de mulleres, vestidas de rigoroso loito, ía liderada pola máis vella da aldea. A lúa abesouraba aquel sabbat, acompañado dos lacrimóxenos ouveos dos cans. As escasas luces que alumeaban nas rúas apagábanse ao seu paso. Xilda non sabía onde se dirixían e sentía pavor por se era descuberta.

Ao pasaren pola súa casa, levantou a mirada e albiscou unha chama que reflectía contra a fiestra. Uns ollos pequenos fitárona e delatárona.

Para a súa nai aquela candea tampouco pasou inadvertida. Pensou en ter unha boa retesía coa súa filla adolescente. Mais, entendía a súa curiosidade. Ela fixera o mesmo.

O seu irmán, ao ver aquel cortexo espectral, botou a correr, encrequenouse dentro do armario e mexou por si do medo.

Cando chegaron ao cemiterio, a anciá elixiu a Xilda. Descubriulle o veo e entregoulle o cirio da morte. Ela púxose a chorar e nai desfaleceu do desgusto.

Dos péndulos da imaxinación

A única maneira que tiña de librame del era rezando.

Todo o que estaba a pasar a miña arredor era mentira, todo saía da miña imaxinación. Estaba soa e consumíame o medo, o medo do que el se alimentaba, sentín como me rasgaba a pel e consumía a miña alma, todas as cruces quedaron colgadas cara abaixo e sentín coma eu tamén descendía, podía oler a morte, non podía nin respirar, ata que espertei, vínme rodeada outra vez daquelas paredes cor branco, e un médico examinándome:

-Outra vez un ataque; escoitéino dicir

-Será mellor sedala ata mañá.

Outra vez, el detrás, atormentándome, non era un sono como eu quería, era a realidade.

Pronto chegará.