Dos péndulos da imaxinación

A única maneira que tiña de librame del era rezando.

Todo o que estaba a pasar a miña arredor era mentira, todo saía da miña imaxinación. Estaba soa e consumíame o medo, o medo do que el se alimentaba, sentín como me rasgaba a pel e consumía a miña alma, todas as cruces quedaron colgadas cara abaixo e sentín coma eu tamén descendía, podía oler a morte, non podía nin respirar, ata que espertei, vínme rodeada outra vez daquelas paredes cor branco, e un médico examinándome:

-Outra vez un ataque; escoitéino dicir

-Será mellor sedala ata mañá.

Outra vez, el detrás, atormentándome, non era un sono como eu quería, era a realidade.

Pronto chegará.