Lentamente abrín os ollos e a chama converteuse nun gran escenario, un teatro só pra min: o único espectador da miña propia obra.

Os escintileos de luz suxerían formas humanas, rostros coñecidos que me acompañaban nun cálido baile lumínico. A cada labarada un rostro, a cada rostro unha frase, a cada frase un recordo e, nesa marabillosa asociación, aparecía o amoroso vinculo dos meus antepasados. Podía sentilos e ouvilos, penetrando na miña mente os seus doces susurros. Non había medo porque a morte deixara de existir. Non podía valorar nin xulgar; unicamente sentía esa paz que só os gratos recordos poden proporcionar.

As voces ían afastándose da miña mente como as ondas da beira.

Pechei os ollos, separei o meu rostro e ao abrilos de novo me dí conta que fixera a cabaza perfecta pra o Samain: baleira de polpa pero chea de recordos.