“Onde está o home que tira das pernas?”, di. E segue a rillar no pan con marmelada e a ver os debuxos na televisión coma se nada. “O home que tira das pernas inventouno tía Bárbara para que non andes a gabear polos mobles”. Mais o meu fillo xa esqueceu a pregunta, e a resposta tampouco lle interesa.

Ti teslle medo ós dinosaurios, ás motos e ás tormentas pero, sabes, meu neno? O home que tira das pernas turra dos pés dos meniños cara abaixo, arrástraos polas escaleiras, afúndeos nos pozos, ensínalles o chan pola fiestra aberta.

Hai veces que o meu fillo xoga a estar morto. Bótase no chan, inmóbil (el, que é o máis fervello de todos os rapaces), e agarda por min para que lle pinche as costelas co furabolos estirado. E logo ri. E eu fago por rir con el, aínda que me doia.