Auria cantarolaba e Antela, a derradeira neta, a escoitaba. Era unha copliña de antes. As enrugas da anciá sumían aos poucos que bisbaba nos bucios auriculares da nena: “Contigo, Antela, fago vida; á sombra dunha pedra; anque chova anque sarabee; pra min sempre é primavera”.
A avoa Auria, antiga coma unha carballa, deitaba corpo e voces na cama da residencia xeriátrica da Veiga. Agora consumía alentos, mais noutrora trebellaba nos teares, machucaba no liño e axudaba ao seu home na tellería de Congostro. Mais o que non conseguía comprender Antela era as ringleiras alegres das xugadas de bois cruzando un océano nun inverno de augas, desde Montalbán a Saínza. Avoa, avoíña: -Como era o mar da Limia? Antela vira nos libros barcas navegando por Ponteliñares, onde hoxe ve un río canalizado que devala saudando areeiras e charcas artificiais cara Portugal.
A vella velliña respondeulle no fío último machucado de vida: “a memoria ten lagoa, a memoria ten Antela” e os ollos vidrosos das dúas asulagaron espellándose no eco da copliña.