Entre cores laranxas e negras todo o mundo ría… candeas, cabazas… e ninguén vía, en medio de tanto rímel, o meu medo, o de verdade.

Era o momento perfecto para me esconder.

Pero a miña alma berraba.

Unha meniña disfrazada de bruxa achegouse e díxome:

  • As túas bágoas brilan.

E marchou.

O medo mudou. Xa non pesaba tanto. Non estaba soa.

Ao día seguinte, fun mercar unha caixa de pinturas de cera con purpurina… para tornar o medo, aos dous días unha goma de borrar malos pensamentos, ao terceiro un caderno no que debuxar cousas leves… e así, aos poucos, co corazón ocupado, chegou a primavera.