Recordo que a miña avoa só empregaba a fariña negra na véspera do dia de defuntos. Batía na masa mentres me dicía que aquel día era o máis perigoso para unha pousada, pois os hóspedes daquela noite non eran do noso mundo, e non coñecían diñeiro ningún. Por iso aquela fariña, que daba alivio a todos. Eu non cría ata que, a primeira noite que me tocou, vin como as habitacións se enchían de xente, e ao día seguinte todas as portas e contras amañecían abertas, e as habitacións baleiras.

 

Non me gustan eses bolos, pois vexo como lle deixan as mans á miña avoa, negras e cheas de cortes, que a veces se lle abren, tinguindo o pan dunha cor que non quero dicir, pero son importantes para a nosa familia, pois se algún de nós enferma, non tarda en comer o seu bolo, e deixar a porta aberta.