A procesión de mulleres, vestidas de rigoroso loito, ía liderada pola máis vella da aldea. A lúa abesouraba aquel sabbat, acompañado dos lacrimóxenos ouveos dos cans. As escasas luces que alumeaban nas rúas apagábanse ao seu paso. Xilda non sabía onde se dirixían e sentía pavor por se era descuberta.

Ao pasaren pola súa casa, levantou a mirada e albiscou unha chama que reflectía contra a fiestra. Uns ollos pequenos fitárona e delatárona.

Para a súa nai aquela candea tampouco pasou inadvertida. Pensou en ter unha boa retesía coa súa filla adolescente. Mais, entendía a súa curiosidade. Ela fixera o mesmo.

O seu irmán, ao ver aquel cortexo espectral, botou a correr, encrequenouse dentro do armario e mexou por si do medo.

…

Cando chegaron ao cemiterio, a anciá elixiu a Xilda. Descubriulle o veo e entregoulle o cirio da morte. Ela púxose a chorar e nai desfaleceu do desgusto.