Cada canción que escoito que me recorda cousas minimamente bonitas faime chorar. Choro dun modo que non podo controlar. Non por mágoa, choro para eliminar os litros de bágoas que teño dentro. Serán as hormonas dime teu pai. Serán os nervios, as incertidumes, serán… O que pasa é que preciso saber que vas estar ben, que este 2020 por fin serei o teu monstro dos bicos. Sei que me queres, non preciso que mo digas, só preciso que nazas, san. E quererte máis do que te quero agora, porque sinto que me teño que controlar estas ganas inmensas de quererte por se acaso non chegas a nacer con vida. Un absurdo, xa te quero, como quixen ós teus irmáns sen nome, pero cada día un pouco máis a ti. Será esto o que fabrica os litros de bágoas que controlo no interior ata que soa algo bonito, e de repente desparrámanse.

Sempre fun unha tola da ortografía e da gramática. Como me doe ler un “ai moitos carravouxos haí” ou un “bou ha Orense”. Mais neste intre o que máis desexo é que a túa mensaxe de Whatsapp esté equivocada, errada, que sexas un patán e confundiras o lugar correcto onde colocar a coma. Só sinto ganas de correxirte e despois darche a resposta que tanto ansío que coñezas. Mais sei que tan só é a miña interpretación do teu pasotismo cara á miña persoa. Por moito que lea, relea, escriba e non me atreva a enviar, a túa mensaxe é moi clara : “Dime, que me queres?”

Mataría por borrar a túa coma e poder responder:  QUÉROTE.

Mais, finalmente, tras varios minutos dubidando, respondo:  Teño atascado o inodoro, cando podas ven botarlle un ollo. Grazas.

Cando chegaches á nosa vida, tan pequena, engurrada e negra, revolucionáchela por completo. Con só 2 meses fuches arrancada da túa familia biolóxica. Só precisamos cruzar unha mirada para sentir que o noso era un amor para toda a vida. Cousiña petouta, veña a chorar polas noites, e nós, sen saber ben como calmarte. Consellos de expertos, moitos. Non meterte na nosa cama que logo ata os 10 anos non saes, non moito colo que logo te acostumas e non aprendes nin a camiñar soa. E agora, con xa 6 anos,  espertas paixóns e levantas miradas de quen aprecia a túa beleza exótica. Lista coma un allo, sabes usar esa ollada tristeira para acadar todo o que queres. Eu penso a cotío, “dime que me queres”, máis sei que dos teus belfos non sairán palabras humanas xamáis. Cun lambetón confórmome… É que so che falta falar, miña cadela.

Teño medo. Outra vez aquí, vendo esa lona decolorida de vacas pastando. Non entendo que sentido lle vén a colgar xusto aquí esto. Segues latexando? Eu quérote moitísimo, pola vida. Quixen e quero a tódolos teus irmáns.  Pero agora, sobre tódalas cousas, quérote a ti, meu pequerrecho. Ou pequerrecha.

– Helena Outeiriño? – si, eu. – faga pis neste bote e pase a consulta. Alá imos. Faime un sinal. Dime que me queres, que segues aí, mordeme un ril, que sei eu. Dime que queres que sexa a túa nai, que queres que che ensine o mundo, e que te arrole cada noite. -quitese a roupa de cintura para abaixo, colla unha saba e suba a padiola. Outra vez escarrancharse. Uns minutos de pánico, relaxando os músculos da miña pelvis, para que ese cacharro entre pola miña vaxina. Para verte. -embrión de 3mm. latido positivo. Non chore señora. Si que me queres…